کلیه مطالب این سایت فاقد اعتبار و از رده خارج است. تعطیل کامل

مشک رفت از خانه اما بوی او در خانه ماند
آن نیامد عاقبت در دست و این ویرانه ماند
خود نماند و داغ حسرت بر دل پروانه ماند
عاشق افتاده دل در گوشه ی میخانه ماند
اهلی سر گشته باری از غمش دیوانه ماند

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات / بحر رمل مثمن مقصور
موضوع کلی:عشق ورزیدن و سختی های راه عشق /
غزل مردّف با ردیف فعلی.
۱-دیوانه شدن دل، تشخیص./ تشلبیه زلف به مشک ، وجه شبه خوشبویی وسیاه بودن ، تشبیه مضمر است./
۲-گنج مراد، تشبیه بلیغ اضافی./ویرانه وگنج، تناسب دارد وبنا به اعتقاد قدما، گنج در ویرانه ها است.
۳-سرکشیدن شمع، تشخیص وکنایه از شعله ور شدن است./برق فنا، تشبیه بلیغ اضافی./داغ، ایهام است ۱-نشان ۲-سوزوگرما/ پروانه نماد عاشق وشمع نماد معشوق است .
۴-ساغر عشرت، تشبیه بلیغ اضافی./ساغر عشرت شکستن، کنایه از به هم خوردن عیش ونوش./افتاده دل، کنایه از شیدا وبی دل./
۵-شوخ پریوش، کنایه از معشوق زیبا روی./سرگشته، کنایه از عاشق./ ش، در غمش، مضاف الیه است./دیوانه قافیه است در مصراع اول وآخر تکرار شده است، تکرار قافیه در بیت دیده می شود./
غزل ۴۷۲

مشنو که بی تو ناله ی زارم هوس نماند
کس یک نظر ندید تورا کز تو چون گذشت
تا بر سمند ناز به خوبی بر آمدی
آتش زدم به سینه که مرغ دل مرا
اهلی هوس به بوس و کنار تو داشت لیک

پر شد جهان ز ناله مجال نفس نماند
او را ز حسرت تو نظر باز پس نماند
دامن گرفتن تو مرا دسترس نماند
زین بیش تر تحمل قید قفس نماند
جائی رسید عشق که هیچش هوس نماند

وزن:مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن / بحر مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف
موضوع کلی: بیان احوال شخصی وعواطف مربوط به زندگی
غزل مردّف با ردیف فعلی.
۱-زار صفت برای ناله. م در آن مضاف الیه می باشد./ پر شد جهان، اغراق است./ مجال، فرصت./

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲- نظر، چشم ومجازاً به معنی دیدن است./ چون، چگونه ./
۳-سمند، اسب زرد رنگ، سمندناز، تشبیه بلیغ اضافی./ برآمدن، فعل پیشوندی./
۴-آتش، مجاز از غم واندوه./ مرغ دل، تشبیه بلیغ اضافی/ مرغ و قفس ، تناسب./
۵-رسید به معنی رساند، کاربرد فعل مضارع در معنی فعل ماضی، ویژگی سبکی است./
غزل ۴۷۳

فلک به دور تو طفلی که در وجود آورد
کسی که قبله گهش آن دو طاق ابرو شد
دلم که کرد ز سودای عقل جمله زیان
تو شاه حسنی و مهمان عاشق درویش