با این حال اگر اطلاعات کاربر بر اثر حادثه ای که خارج از کنترل شرکت میزبان باشد معدوم شود ،شرکت مسئولیت نخواهد داشت. (ضمیمه ۶) البته پشتیبانی داده ها، یک اقدام احتیاطی اضافی محسوب می شود و ممکن است هزینه این اقدام به طور جداگانه احتساب شود. (ضمیمه ۴ ، بند ۱۱) و (ضمیمه ۲، بند ۱۷) ( ضمیمه ۵، بند۹)
۷٫ امنیت (security)
شرکت میزبان برای حفظ امنیت و کمک به جلوگیری از دسترسی غیر مجاز و حمله به وب سایت کاربران باید متعهد شود که از یک فایروال[۲۸۱] استفاده نماید. فایروال متشکل از یک برنامه یا دستگاه سخت افزاری است که با تمرکز بر روی شبکه و اتصالات اینترنت، تسهیلات لازم در جهت عدم دستیابی کاربران غیر مجاز به شبکه و یا کامپیوتر کاربر را ارائه می کند.[۲۸۲] به منظور حصول اطمینان از کارایی فایروال، شرکت میزبان باید متعهد به ارتقا[۲۸۳]، به روز رسانی[۲۸۴] و ارائه تست نفوذ[۲۸۵] در سراسر مدت قرارداد باشد.
در راستای حفظ امنیت شبکه، برای کاربران نیز مسئولیت‌ها و تعهداتی پیش‌بینی شده است؛ مثلاً کاربر باید متعهد شود که از شبکه میزبان برای احراز هویت کاربران دیگر یا اخلال در امنیت میزبان یا شبکه یا حساب کاربری[۲۸۶] دیگری استفاده نمی کند.کاربر نباید به طور عامدانه برای اضافه بار و یا از دسترس خارج شدن یک میزبان یا شبکه اقدام نماید (مثلاً با ارسال بمب پستی[۲۸۷]).همچنین کاربر باید اسکریپت[۲۸۸]ها و قالب[۲۸۹]های خود را برای جلوگیری از بهره برداری اشخاص ثالث، به روز رسانی و امنیت آن ها را حفظ کند. (ضمیمه ۶)
با این حال شرکت میزبان مایل است مسئولیت‌های خود را در مورد امنیت با درج شروطی در قرارداد به حداقل برساند. مثلاً کاربر مسئول حفظ امنیت حساب کاربری خودش یا هر گونه سوء استفاده از آن است. (ضمیمه ۵،بند ۸) و (ضمیمه۲،بند۶)
۸٫ محتوی کاربر (client content)
طبق این بند از موافقنامه، کاربر مسئولیت تمام مطالبی است که در وب سایت خود ارائه می‌دهد و جبران هر گونه خسارت ناشی از آن را می پذیرد. علاوه بر این شرکت میزبان عدم مسئولیت خود نسبت به هر گونه نقض کپی رایت و علامت تجاری یا هر گونه حقوق مالکیتی دیگر را اعلام می‌دارد و حق نظارت و حذف هر محتوایی که مضر، توهین آمیز یا ناقض این موافقنامه یا هر قانون دیگری باشد را، به صلاحدید خود محفوظ می‌دارد. همچنین شرکت میزبان حق فسخ و تعلیق را نیز دارد. (ضمیه ۶، بند۱۰) ، (ضمیمه ۵، بند ۱) و (ضمیمه ۲، بند ۱۰) و (ضمیمه ۱، ب /۲)
۹٫ خاتمه (Termination)
ترتیبات فسخ قرارداد ممکن است به صورت یک بند جداگانه یا در ضمن شروط دیگر ذکر شود. قرارداد میزبانی مثل هر قرارداد دیگری قابل فسخ است، لیکن باید در مدت متعارفی(۶۰ یا ۹۰ روز قبل) به وسیله اخطار کتبی به طرف دیگر اعلام شود. وجود این زمان به شرکت میزبان اجازه می‌دهد تا منابع خود را برنامه ریزی نماید و کاربر نیز زمان کافی برای انتقال داده هایش به شرکت میزبان دیگری را در اختیار دارد.(ضمیمه ۴، بند ۸) و (ضمیمه ۳، بند۹)
اگر یکی از طرفین هر یک از مفاد قرارداد را نقض کند برای طرف دیگر حق فسخ ایجاد می‌گردد در این مورد مدت متعارف اخطار کتبی، می‌تواند کمتر باشد. به طور مثال ۱۰ روز کاری قبل از فسخ اعلام شود.با این وجود بعضی از مفاد قرارداد، اجازه فسخ فوری را به شرکت میزبان می‌دهد. مثل: استفاده کاربر از وب سایت برای اهداف غیر قانونی، نقض قانون توسط محتوای کاربر یا نصب بدون اجازه نرم افزار شخص ثالث.[۲۹۰](ضمیمه۵، بند۳)
۱۰٫ دسترسی کاربران (client Access)
معمولاً شرکت میزبان به کاربر اجازه می‌دهد تا به داده هایش توسط یک رمز عبور تعیین شده توسط مشتری ،دسترسی داشته باشد و در صورت لزوم آن ها در تغییر دهد. این دسترسی می‌تواند توسط فایروال یا ارجاع دهنده ایمن دیگری صورت پذیرد. (ضمیمه ۴، بند۴،۵/۶و ۴) در این مورد لازم به ذکر است که سطح دسترسی به دو صورت در این قرارداد ذکر می شود که هردو مورد از تعهدات میزبان است. یکی سطح دسترسی مشتری شرکت میزبان به وب سایت خودش ،برای تغییر داده ها است که منظور این بند است. مورد دیگر سطح دسترسی کاربر یا مشتری سایت راه اندازی شده توسط مشتری شرکت میزبان است. در واقع منظور و هدف اصلی مشتری شرکت میزبان از راه اندازی وب سایت همین در دسترس بودن اطلاعاتش به صورت آنلاین و همیشگی ،توسط کاربران هدف وب سایتش است.
۱۱٫ محرمانگی (confidentiality)
شرکت میزبان متعهد می شود که پایبند به حفظ حریم خصوصی کاربر است و اطلاعات محرمانه وی را برای شخص ثالث فاش نمی کند (ضمیمه ۱، بند الف/۱ و ضمیمه ۲، بند ۶،۶) بدین منظور بهتر است کاربر اطلاعات محرمانه خود را برای میزبان معین سازد . به طور معمول این اطلاعات محرمانه اند:
برنامه های کاربر برای وب سایتش، مشخصات وب سایت و برنامه های توسعه آن، مفاهیم اعلام نشده وب سایت، اسرار تجاری کاربر، اطلاعات به دست آمده از ارائه خدمات زمانی که وب سایت در حال فعالیت است مثل هویت، اطلاعات تماس، اطلاعات کارت های اعتباری مشتریان کاربر، تعداد کاربران، و بازدیدکنندگان وب سایت کاربر. البته اطلاعاتی که عموم مردم از آن آگاهند محرمانه محسوب نمی شود. علاوه براین شرکت میزبان حق دارد در صورت دریافت حکم قضایی یا اداری معتبر که منجر به افشای تمام یا بخشی از اطلاعات محرمانه کاربر شود، این اطلاعات را در اختیار مقام صالح قرار دهد. (ضمیمه ۶، بند۹) ، ( ضمیمه ۱، ذیل قرارداد)
۱۲٫ مرجع رسیدگی
هنگامی که یک دعوی بین‌المللی مطرح می شود قاضی با دو مسئله اساسی تعیین صلاحیت بین‌المللی دادگاه و انتخاب قانون حاکم بر دعوی مواجه است. حل مسئله صلاحیت دادگاه مقدم برحل مسئله تعارض قوانین است.در حقوق ایران و با فرض مطرح شدن دعوی در دادگاه ایران، قاضی ایران در مقام تعیین صلاحیت بین‌المللی دادگاه به ماده”۹۷۱ ق.م.” که یک قاعده حل تعارض دادگاه هاست ،مراجعه می کند و چون ماده مذبور قاضی ایرانی را به طرف اجرای قواعد صلاحیت ملی کشور مقر دادگاه دلالت می‌دهد و این مقررات در مواد”۱۱ تا ۲۵ ق.آ.د.م” پیش‌بینی شده است و از طرف دیگر دعوی مربوط به اموال فکری یک دعوی منقول می‌باشد لذا تعیین صلاحیت بین‌المللی دادگاه بر اساس ماده ۱۱ قانون مذبور صورت خواهد گرفت.
به این جهت که قراردادهای میزبانی ،قرارداد تجاری بین‌المللی هستند، درج شرط داوری ضمن قرارداد یا به صورت قرارداد جداگانه مسائل جدیدی را به وجود می آورد و این توافق به عنوان بخشی از قرارداد اصلی لازم الرعایه خواهد بود. در داوری بین‌المللی مسائل مربوط به خود داوری جدای از ماهیت دعوی و قانون حاکم بر آن است که هر کدام تابع قانون مربوطه می‌باشند. درحقوق ایران ارجاع به داوری در قراردادهایی که یک طرف آن سازمان دولتی باشد به خاطر محدودیت هایی که در اصل ۱۳۹ قانون اساسی برقرار شده عملا امکان ندارد. همان طور که اشاره شد می توان بجای رسیدگی اختلاف در محاکم ،شرط داوری در قرارداد منظور کرد ولی چنانچه اتخاذ این شیوه منجر به حل و فصل اختلاف نشد یا اصلا توافقی در مورد داوری وجود نداشت، طرفین ناگزیرند اختلاف را از طریق دادگاه پیگیری کنند.
