اینک به شرح هر یک از موارد فوق می پردازیم :
گفتار اول:حق انتساب اثر به پدیدآورنده
خالق اثر حق دارد نام خود را روی آن منعکس کند و بدین ترتیب ارتباط معنوی خود را با آن ثبت و اعلان نماید در فرانسه ازاین حق به عنوان ولایت نیز تعبیر می شود واین لحاظ شباهتی است که بین رابطه پدیدآورنده و اثر با رابطه پدر و فرزند وجود دارد . با نامیدن اثر به پدیدآورنده آن به وی در جامعه احترام گذارده می شود و همین نیز موجب شده است که به حق مذبور حق حرمت مؤلف نیز گفته شود .
حق مذبور از قدیم الایام وجود داشته به طوری که شعرا نام خود را درپاین سروده های خود می آورند و یا نویسندگان کتاب ها اسم خویش را در آن‌ها ذکر می نمودند . فایده عمل مذبور تنها در ارتباط با حق معنوی نویسنده نیست بلکه جامعه نیز بر اساس اعتمادی که به نویسندگان آثار دارد و آن ها مراجعه نموده و مطالب مندرج درآن درمورد استناد قرار می‌دهد پیشرفت علوم و ادامه تحقیقات توسط محققین جدید در مراحل بعدی نیز در بسیاری از موارد متکی به آثاری است که نویسندگان معتبر قبلا به وجود آورده اند. که گاه به عنوان میراث علمی یک جامعه تا مدت ها باقی می ماند بدین ترتیب حق مذبور حقی دو طرفه برای پدیدآورنده و جامعه است .
لازمه حق مذبور آن است که دارنده انحصاری آن بتواند دیگران را از منتسب نمودن اثر به خودشان منع کند و در موارد نقض حق علیه آنان اقامه دعوی نماید . بنابرین ضرورتی ندارد که جهت اخیر را به عنوان حقی مستقل درکنار سایرحقوق معنوی ذکر نماییم این کاری است که قانون گذار انگلستان انجام داده است.
همچنین گفته شده است که پدیدآورنده یک اثرحق دارد و از ذکر شدن نامش به همراه نام فرد دیگر در اثر مربوط به شخص اخیر جلوگیری می کند .
به هر حال حق معنوی مورد بحث در ماده ۳ قانون حق مؤلف ایران و در ماده ۶ قانون کشور فرانسه (۱۹۵۷) و ماده ۷۷ قانون حق تکثیر انگلستان (۱۹۸۸) تصریح شده است کنوانسیون برن اصلاح شده در۱۹۷۱ نیز در بند ۱ماده ۶ مکرر خود به این حق اشاره کرده‌است .
در این جا به نکته ای دقیق و مبتلا به اشاره می‌کنیم و ازآنجا که حق مؤلف از ایده اطلاعات و مطالبی که دریک اثر نوشته یا عرضه می شود حمایت نمی کند بلکه بیان و نحوه ارائه آن ها حمایت می‌کند بنابرین اگر شخصی مطلبی رادرمثلا کتاب خود برای اولین بار بنویسد اعم از آنکه خود هنری درآورده باشد اشخاص دیگر می‌توانند همان مطلب و مفاهیم رابا بیان و وسیله دیگر به شکلی متفاوت باآن درآورده وعرضه کنند در این جا هیچ حقی به لحاظ قانونی نقض نشده است اگرچه اخلاق و انصاف حکم می‌کند فضل متقدم را رعایت نموده و یادآور شوند که مطالب مذبور را از کجا گرفته و از زحمات چه کسی استفاده کرده‌اند.
گفتاردوم:حق حفظ تمامیت اثر( حق حرمت اثر)
پدیدآورنده اثر ادبی و یاهنری علاقه مند است که آن را به همان شکلی که پدیدآورده است حفظ نماید .اگر دخل و تصرف در آثار دیگران مجاز باشد اطمینانی به باقی ماندن آن ها در طول زمان وجود نخواهد داشت به طوری که ممکن است از یک اثر چندین نسخه متفاوت و با اختلافات به وجود آید به نحوی که نتوان پس از مدتی نسخه اصیل و معتبر را از غیر آن باز شناخت . این امر نه تنها از نقطه نظر شخصی و به لحاظ پدیدآورنده مطلوب و پسندیده نیست بلکه چون اعتبار تمام نسخ رااز بین می‌برد از نظر فعالیت های تحقیقاتی جامعه ونیز حفظ آثار و میراث ارزشمند فرهنگی نیز عملی نادرست است .
از طرف دیگر جواز تغییر و تحریف در اثر دیگران راه را برای سانسورهای ناشایسته و در جهت حفظ منافع قدرت های نامشروع حاکم بر جامعه هموار می‌کند و این مغایر با حق آزادی بیان است که از حقوق اولیه بشر محسوب می شود.
شناخت حق معنوی فوق الذکر به عنوان حقی مستقل و درچارچوب حق مؤلف از ره آوردهای نظام فرانسوی است و قبل از پذیرش کنوانسیون های برن توسط کشورهای با نظام حق تکثیر مانند انگلستان ودراین کشورها به شکل و ماهیت مذبور وجود نداشت در انگلستان چنانچه تغییر یا تحریفی در اثر دیگران به وقوع پیوست صاحب اثر حق داشت تحت عنوان مجرمانه ای نظیر افترا و خیانت در امانت، رقابت ناسالم و امثال این ها مرتکب را تعقیب می کند ولی با تصویب قانون ۱۹۸۸ حق مستقل معنوی مذبور با احکام خاص خودشان نیز درحقوق این کشور نیز وارد شد در حال حاضر علاوه بر مقررات حق تکثیر مقرارت جزایی نیزمی تواند در تخلفات مذبور مورد استناد قرار گیرد.[۱۱۹]
گفتارسوم:حق انتشار اثر
سومین مورد حق معنوی این است که پدیدآورنده حق دارد نسبت به انتشار اثر زمان و مکان آن تصمیم بگیرد.
حق مذبور درنظام حق مؤلف (فرانسه) وجود دارد ولی در کنوانسیون برن شناخته شده نیست لذا کشورهای با نظام حق تکثیر که این کنوانسیون را پیذیرفته اند از این طریق حق مذبور را در قوانین خود داخل ننموده اند .
غیر از حقوقی که ذکر شد ،در حقوق فرانسه حق دیگری برای پدید آورنده شناخته شده است که در سایر کشورها به صورت مذبور وجود ندارد این حق عبارت است از حق عدول و استرداد اثر، پدیدآورنده می‌تواند حتی با وجود قرارداد نشر با دیگری و منتشر شدن اثر آن را جمع آوری کند ولی در این صورت باید خسارات وارده را جبران نماید و در صورت تصمیم مجدد به نشر ناشر اولی را مقام بدارد .[۱۲۰]
این حق درایران نیست ولی در کشورهای کامن لو ، در شرایط ویژه ای که دانشمندان پس از انتشار اثر مواجه با کشفیات جدید می شود و نظراتشان تغییر می‌یابد می‌تواند نسخه های باقی مانده را جمع آوری کنند.
مبحث دوم:حق معنوی مؤلف در زمان حیات او
اتفاق نظر وجود دارد که حق معنوی دارای چهار نماد است : حق افشا و اعلان [۱۲۱] که به اطلاع عموم رسانیدن [۱۲۲] نیز معروف است .
حق رعایت نام[۱۲۳] که به آن حق پدری[۱۲۴] هم می‌گویند . حق رعایت حرمت اثر [۱۲۵]که به آن حق تمامیت[۱۲۶]هم می‌گویند و سرانجام حق انصراف یا استرداد[۱۲۷] ( پشیمانی یا بازستانی) .
اجرای جمیع امتیازات موجب حفظ منافع معنوی است که با پخش اثر جریان می‌یابد . به لحاظ زمانی حق افشا و اعلام بر سایرین مقدم است زیرا با اجرای این حق است که اثر از مؤلف آن منفک شده و در جریان اقتصادی قرار می‌گیرد و به مال قابل تملکی[۱۲۸] مبدل می شود که مؤلف می‌تواند از طریق آن سایر حقوق اعم از مادی و معنوی را به اجرا درآورد .
گفتار اول: حق افشا و اعلان
اتفاق نظر جهانی وجود دارد که حق افشا و اعلان اثر انحصاراً در اختیار مؤلف است در واقع تنها او در این جایگاه است که تصمیم می‌گیرد آیا آثارش قابلیت اعلام به عموم و تاب قضاوت عموم را دارد یا خیر ؟
این اصل به اشکال مختلف اما با مفهوم واحد در تمامی نظام های حقوقی به چشم می‌خورد . تعداد کمی از قوانین از جمله در قانون کامرون ، کنگو ، فرانسه ، پرتغال ، سنگال و ونزوئلا فعل افشا کردن را به کار می‌برند که شاید مناسب ترین انتخاب باشد زیرا این اصطلاح بیانگر مطلع ساختن عموم از چیزی ناشناخته است که برخی دیگر اصطلاح انتشار [۱۲۹]۱ را برگزیده اند (مثل لهستان ، اوروگوئه ، اکوادر و هلند) یا بعضی از اصطلاح تصمیم به انتشار را به کار می‌برند( مثل آلمان ، کوبا ، چک ، ترکیه )اصطلاح در اختیار عموم قرار دادن نزدیک به اصطلاح قبلی در قوانین رومانی ، ایسلند ، دانمارک و ژاپن یافت می شود . آلمانی ها اصطلاح پخش کردن [۱۳۰]۲ را به کار می‌برند و اتریشی ها اصطلاح ارتباط برقرار کردن [۱۳۱]۳ ( به اطلاع رسانیدن).
