سنجش قدرت احیاء روشی برای اندازه گیری توانایی پاداکساینده‌ها است و به وسیله‌ی تبدیل آهن Fe⁺³ به Fe⁺²در نمونه‌های عصاره مورد ارزیابی قرار می‌گیرد (Gulcin et al., ۲۰۰۳). به طور کلی حضور احیاکننده‌ها نقش مهمی را در خصوصیات احیایی بازی می‌کند. عمل پاداکساینده‌ها به وسیله‌‍‌ی شکستن زنجیره‌های رادیکال آزاد از طریق دادن یک اتم هیدروژن اعمال می‌شود (Rathee et al., ۲۰۰۷).

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

Barreira وهمکاران (۲۰۰۸) فعالیت ضداکسایشی عصاره‌های متانولی مغز بادام ۱۰ رقم محلی و تجاری را بررسی کرده و نشان دادند که، بین قدرت احیا کنندگی با محتوای فنولی و فلاونوئیدی رابطه مستقیم وجود دارد، یعنی با محتوای فنول و فلاونوئید بالا دارای قدرت احیا کنندگی بالا هستند که با نتایج ما در تحقیق حاضر مطابقت نمی‌کند.
نمودار ۳-۴: قدرت احیا (جذب در ۵۹۵ نانومتر) بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) انگور کشمشی قرمز در عصاره‌های اتانولی و متانولی (۳ تکرار SE ، ۰۵/۰ < P).
در سال ۲۰۰۹ فعالیت پاداکسایشی عصاره متانولی تعدادی گیاه حاوی ترکیبات فنولی توسط Huda-Faujan و همکاران مطالعه شده است و نتایج نشان دادند که در همه نمونه‌ها هنگامی که غلظت عصاره‌ها افزایش پیدا می‌کند قدرت احیای آن‌ها هم افزایش می‌یابد. در تحقیقی که توسط Alasalvar و همکاران (۲۰۰۹) انجام شده است، فعالیت‌های پاداکسایشی ترکیبات فنلی پوست فندق مورد بررسی قرار گرفته شد. قدرت احیا عصاره پوست فندق در دو حلال استن و متانول آزمایش شده است که هر دو قدرت پاداکسایشی موثری نشان می‌دهند که این گزارش با نتایج ما همخوانی دارد به‌طوریکه هر دو عصاره اتانولی و متانولی قدرت پاداکسایشی موثری را نشان دادند.
Kallithraka و همکاران در سال ۱۹۹۵ اثر حلال‌های مختلف را در استخراج ترکیبات مختلف هسته انگور مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که استون و متانول به ترتیب سبب بیشترین استخراج پروسیانیدین‌ها و کاتچین‌ها در هسته انگور می‌گردند. این ترکیبات از مهم‌ترین ترکیبات آنتی اکسیدانی و دارای قدرت احیاکنندگی هسته انگور می‌باشند.
۳-۶ نتایج فعالیت شکستگی زنجیر رادیکال در عصاره‌های مختلف انگور
مقادیر بدست آمده از سنجش فعالیت شکستگی زنجیر، نشانگر سرعت واکنش رخ داده است. نمودار ۳-۵ فعالیت شکستگی زنجیر را برای عصاره‌های اتانولی و متانولی انگور رقم کشمشی قرمز نشان می‌دهد. همان‌طور که در این نمودار مشخص شده است، فعالیت شکستگی زنجیر رادیکال برای عصاره های متانولی بیشتر از عصاره های اتانولی بود. به‌طوریکه فعالیت شکستگی زنجیر در عصاره متانولی غوره بیشتر از سایر عصاره‌ها بود، که تفاوت معنی داری را با سایر عصاره‌ها داشت. فعالیت شکستگی زنجیر در عصاره اتانولی غوره کمتر از سایر عصاره‌ها بود. در مقایسه بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) در هر دو حلال اختلاف معنی‌داری مشاهده شد. بین انگور و غوره اتانولی اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
گزارشات زیادی استفاده از مکمل‌های ضداکساینده را در آهسته کردن و یا مهار توسعه‌ی بیماری‌ها نشان داده‌اند. امروزه روش‌های زیادی برای تخمین ظرفیت ضداکسایشی این محصولات ایجاد گشته است. تعدادی از آن‌ها شامل روش‌های کینتیک هستند، این روش‌ها بر پایه اندازه‌گیری توانایی و سرعت ضداکساینده‌ها در خاموش کردن یک رادیکال شاهد استوارند. به عبارت دیگر، روش‌های کینتیک ذکر شده فعالیت شکستگی زنجیر ضداکساینده‌های انتقال الکترون را اندازه‌گیری می‌کنند. این روش‌ها تنها ظرفیت ضداکسایشی آن دسته از ترکیباتی را می‌سنجند که توان واکنش با رادیکال شاهد را در سرعت‌های مختلف داشته باشند. به عبارت دیگر سنجش های کینتیک نشانگر سرعت تخریب رادیکال می‌باشند. اما اطلاعاتی را در مورد مکانیسم‌های عمل نشان نمی‌دهند به لحاظ ماهیت ترمودینامیکی، سنجش پتانسیل احیا هیچ گونه اطلاعاتی را در مورد سرعت واکنش به دست نمی‌دهد، بلکه تنها برای بررسی توانایی ترکیبات احیا کننده در تحریک انتقال الکترون مناسب است. اما اندازه‌گیری فعالیت شکستگی زنجیر، سرعت نابودی رادیکال را تحت تاثیر ضداکساینده‌های انتقال دهنده الکترون و دهنده هیدروژن تعیین می‌کند. بنابراین اندازه‌گیری این شاخص‌ها در کنار هم، روش جالبی برای تخمین ظرفیت ضداکسایشی یک ترکیب به حساب می آید (Buttner, 1993).
نمودار ۳-۵: فعالیت شکستگی زنجیر بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور وکشمش) انگور کشمشی قرمز در عصاره های اتانولی ومتانولی (۳ تکرار SE، ۰۵/۰ < p).
طی تحقیق روی ظرفیت جمع آوری رادیکال و نیز فعالیت شکستگی زنجیر در عصاره‌های چندین گیاه، نشان داده شده است که در میان گیاهان مطالعه شده سیر دارای بیشترین فعالیت شکستگی زنجیر است (Benkeblia, 2005). مطالعه‌ای روی فعالیت ضداکسایشی گیاهان خوراکی انجام گرفته است، این پژوهش نشان می‌دهد که شاه توت در مقایسه با توت فرنگی سرعت شکستگی زنحیر کمتری را نشان می‌دهد (Pellegrini et al., ۲۰۱۱). در این فاکتور عصاره متانولی نسبت به عصاره اتانولی از سرعت بیشتری در شکستگی زنجیر رادیکال برخوردار بودند.
۳-۷ نتایج مهار رادیکال نیتریک اکسید در عصاره های مختلف انگور
اکسید نیتریک از واکنش نیترو پروسید با اکسیژن برای تشکیل نیتریت به وجود می آید. جمع آوری کننده‌های نیتریک اکسید در رقابت با اکسیژن منجر به کاهش تولید نیتریت می‌شوند. نیتریک اکسید (NO) یک مولکول زیستی تنظیم کننده‌ی مهم می‌باشد که چندین اثر زیستی شامل کنترل فشار خون، انتقال سیگنال‌های عصبی، عملکرد پلاکت‌ها، ضد میکروب و ضد تومور دارد. با وجود این در طی عفونت‌ها تشکیل نیتریک اکسید افزایش پیدا می‌کند و ممکن است برخی آسیب‌های ناخواسته را به وجود آورد (Mimica et al., ۲۰۰۴). این مولکول در واقع یک حدواسط شیمیایی است که توسط سلول‌های اندوتلیال، ماکروفاژها، نورون‌ها و … ایجاد می‌شود و در تنظیم بسیاری از فرایندهای فیزیولوژیک درگیر است (Lata and Ahuja, 2003). نیتریک اکسید نقش مهمی در عملکردهای فیزیولوژیکی ایفا می کند. اما می‌تواند در بیماری‌های التهابی نیز نقش داشته باشد. نیتریک اکسید می‌تواند با رادیکال سوپراکسید واکنش داده و تولید پراکسی نیتریت نماید که یک عامل اکسیداسیون قوی بوده و موجب آسیب‌های اکسایشی مختلف می‌شود (Zhonggao et al., 2005).
نمودار ۳-۶ درصد مهار رادیکال نیتریک اکسید را نشان می‌دهد. همانگونه که در این نمودار مشخص شده است، فعالیت رادیکال نیتریک اکسید برای عصاره‌های متانولی بیشتر از عصاره‌های اتانولی بود. به طوریکه بیشترین درصد مهار رادیکال نیتریک اکسید مربوط به عصاره متانولی برگ و کمترین درصد مهار این رادیکال مربوط به عصاره اتانولی کشمش است. بین عصاره‌های اتانولی ومتانولی بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) اختلاف معنی‌داری مشا هده شد. نمودار ۳-۶: درصد مهار رادیکال نیتریک اکسید بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) انگور کشمشی قرمز در عصاره های اتانولی و متانولی (۳ تکرار SE، ۰۵/۰ < P).
در طی شرایط التهابی مقدار زیادی نیتریک اکسید و آنیون سوپراکسید (O₂^-) تولید می‌شود که منجر به تشکیل اکسیداسیون قوی، آنیون پراکسی نیتریت می‌شود. پیشنهاد شده است که خصوصیات سمیت سلولی پراکسی نیتریت شامل تجزیه پروتئین، پراکسیداسیون لیپید، توقف مسیرهای متابولیکی سلول و سازوکارهای انتقال سیگنال و شکست رشته های DNA است (Beckman, 1996). نیترات در سبزیجات وجود دارد و به وسیله‌ی واکنش‌های احیا با عمل باکتری‌ها در بدن انسان می‌تواند به نیتریت تبدیل شود. این نیترات‌ها ممکن است در ترکیب با آمین‌های دومین و سومین در بدن انسان به نیتروز آمین تبدیل شوند که یک ماده‌ی بسیار سرطان‌زا می‌باشد (Bartsch and Montesano 1984). پلی‌فنل‌ها روی اهداف درگیر در سازوکار سلول‌های‌ پستانداران شامل نیتریک اکسید عمل می‌کنند که هموستازی، توسعه‌ی لخته‌ی خون و صدای عروقی را تنظیم می‌کند (Palmer et al., 1987). اکسید نیتریک حاصل از نیترو پروسید با اکسیژن تولید رادیکال می‌کند و عصاره در رقابت با اکسیژن در واکنش، سنتز رادیکال را مهار کرده و اکسید نیتریک به محصولات پایداری احیا می‌شود (Olukemi et al., 2002).
Zhonggao و همکاران (۲۰۰۵) ظرفیت جمع آوری رادیکال نیتریک اکسید را در عصاره‌ی شاه توت بررسی کرده‌اند و نشان داده‌اند که ظرفیت جمع آوری رادیکال های نیتریک اکسید در غلظت‌های پایین بسیار ناچیز بوده و به تدریج با افزایش غلظت عصاره قدرت آن بیشتر می‌شود. ترکیبات فنولی منبع خوبی از پاداکساینده‌ها هستند که درصد جاروب کنندگی آن‌ها با بالا رفتن در عصاره افزایش می یابد (Jiao et al., 2005).
. Jahanban و همکاران (۲۰۱۰) نیز قدرت پاکسازی رادیکال نیتریک بالایی در پوسته‌ی گوشتی بادام در مقایسه با پوسته‌ی چوبی آن گزارش کرده‌اند. در سال ۲۰۰۹ فعالیت پاداکسایشی عصاره‌ی میوه زالزالک که در پزشکی سنتی ایران استفاده می‌شود توسط Ebrahimzadeh و Bahramian مورد مطالعه قرار گرفته است. عصاره‌ها میزان جاروب کنندگی رادیکال نیتریک اکسید ضعیفی نشان دادند. با افزایش غلظت عصاره‌ها درصد مهار هم افزایش پیدا کرد. Almedia و همکاران (۲۰۰۸) در بررسی که بر روی عصاره‌ی برگ گردو انجام داده‌اند قدرت پاکسازی رادیکال‌های نیتریک بالایی را در این برگ‌ها نشان داده‌اند. گزارش فوق با نتایج ما در تحقیق حاضر مطابقت می‌کند. در این فاکتور، در هر دو حلال، برگ‌ بیشترین درصد مهار رادیکال نیتریک اکسید را نشان داد. همچنین از مقایسه حلال‌ها مشخص شد که عصاره متانولی در بخش‌های مختلف عملکرد بهتری نسبت عصاره اتانولی داشت.
۳-۸ نتایج میزان پراکسیداسیون چربی در عصاره‌های مختلف انگور
برای محاسبه میزان پراکسیداسیون لیپیدی از روش تیوباربیوتیک اسید (TBA) استفاده شد که بر اساس آن هر چه میزان مالون دی آلدهید (MDA) بیشتر باشد، فعالیت پاداکسایشی کمتر می‌باشد. لیپید پراکسیداسیون یکی از اثرات انباشتگی ROS ها است، که منجر به فرسودگی سیستم های زیستی می‌شود. این فرایند ممکن است به وسیله رادیکال‌های آزاد آغاز شود که یک اتم هیدروژن را از گروه‌های متیلن زنجیره های اسیدهای چرب دارای چند مکان غیر اشباع می‌گیرند که با آرایش دوباره پیوند دوگانه توام است. رادیکال لیپید سپس اکسیژن را به گونه‌های پراکسی تبدیل می‌کند. یکی از روش‌های سنجش فعالیت پاداکسایشی محاسبه میزان مهار پراکسیداسیون چربی‌ها است که ماده اصلی استفاده شده در آن TBA است (Huda et al., 2009).
در این مطالعه میزان مالون دی آلدهید در هر یک از عصاره های اتانولی و متانولی انگور رقم کشمشی قرمز مورد سنجش قرار گرفت (نمودار۳-۷). بیشترین میزان پراکسیداسیون چربی در عصاره اتانولی برگ و کمترین میزان پراکسیداسیون چربی در عصاره متانولی غوره مشاهده شد. همچنین از مقایسه حلال‌ها مشخص شد که عصاره اتانولی عملکرد بهتری نسبت به عصاره متانولی داشت، تنها استثنا در مورد انگور بود که حلال متانولی عملکرد بهتری نسبت به حلال اتانولی داشت.
پراکسیداسیون لیپیدهای غشا توسط ROSها منجر به خسارت به غشاها، افزایش نفوذ پذیری غشا و کاهش شاخص پایداری غشا می‌گردد (Dhindsa, 1991). به نظر می‌رسد دلیل اصلی خسارت شدید به غشای سلولی تولید رادیکال‌های سوپراکسید، پراکسید هیدروژن و رادیکال هیدروکسیل باشد که در نهایت منجر به پراکسیداسیون لیپیدهای غشا سلولی می‌گردد (Scandalias, 1993). روش TBA رادیکال‌های آزاد حاضر بعد از پراکسیداسیون لیپیدی را اندازه گیری می‌کند. مقدار پراکسیداسیون لیپیدی به وسیله‌ی رنگ تولید شده در واکنش بین تیوباربیوتیک اسید و مالون دی آلدهید در آزمایش TBA می‌باشد (Mimica et al., 2004).
مهار پراکسیداسیون لیپیدی عصاره سیر (Allium sativum) توسط Bozin و همکاران مطالعه شد (۲۰۰۸). عصاره‌ی سیر اثر مهاری قابل توجهی از خود نشان داد. Abalaka و همکاران (۲۰۱۱)، روی پتانسیل ضداکسایشی و ضدرادیکالی عصاره‌ی اتانولی و هگزانی برگ‌‌های Ziziphus mauritiana و Ziziphus spinachristi در مقایسه با ماده استاندارد آسکوربیک اسید، مطالعه‌ای انجام داده‌اند. نتایج آنها نشان داد که عصاره‌ی اتانولی در مقایسه با عصاره هگزانی فعالیت ضداکسایشی و ضدرادیکالی بیشتری دارد که با نتایج حاصل از این تحقیق حاضر مطابقت دارد.
نمودار ۳-۷: پراکسیداسیون چربی بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) انگور رقم کشمشی قرمز در عصاره های اتانولی و متانولی (۳ تکرار SE، ۰۵/۰ < P).
Badmus و همکاران (۲۰۱۱)، مهار پراکسیداسیون لیپیدی و فعالیت ضد رادیکالی بخش‌های برگی را در Mangifera indica مطالعه کرده‌اند. طبق نتایج آن‌ها بخش‌های مختلف Mangifera indica پتانسیل بالایی برای مهار پراکسیداسیون لیپیدی داشتند. نتایج بررسی حاضر نیز با گزارش‌های فوق مطابق است ودر هر دو عصاره، برگ بیشترین پتانسیل برای مهار پراکسیداسیون لیپیدی را نشان داد و عصاره اتانولی در مقایسه با عصاره متانولی فعالیت ضداکسایشی بیشتری دارد.
در این فاکتور در مقایسه حلال‌ها، اختلاف معنی‌داری مشاهده شد و به طور کلی برگ اتانولی و متانولی عملکرد بهتری داشتند و این نشان می‌دهد که قسمت‌های مختلف میوه انگور پتانسیل خوبی برای مهار پراکسیداسیون دارند ولی در مقایسه بین اندام‌ها، برگ‌ها و میوه خشک انگور از پتانسیل بسیار بالایی برخوردارند.
۳-۹ نتایج درصد جمع آوری رادیکال سوپراکسید در عصاره‌های مختلف انگور
سوپراکسید دیسموتاز (SOD) یکی از مهم‌ترین آنزیم‌های پاداکساینده می‌باشد که خنثی سازی سوپراکسید را به‌وسیله‌ی تبدیل آن به هیدروژن پراکسید و اکسیژن انجام می‌دهد. در این آزمایش، ظرفیت جمع آوری رادیکال‌های سوپراکسید توسط عصاره‌های اتانولی و متانولی، بخش‌های مختلف انگور با بهره گرفتن از سیستم اتواکسیداسیون پیروگالول بررسی گردید (نمودار۳-۸). با توجه به این نمودارها بیشترین درصد مهار رادیکال سوپراکسید مربوط به عصاره متانولی غوره و کمترین درصد مهار رادیکال سوپراکسید مربوط به عصاره متانولی برگ است. همه اندام‌ها در میزان جمع آوری رادیکال سوپراکسید با هم اختلاف معنی داری نشان دادند. آنیون سوپراکسید اغلب نماینده‌ی رادیکال‌های آزاد است. در واکنش‌های اکسیداسیون سلولی رادیکال‌های سوپراکسید اثر شروع کنندگی برجسته‌ای دارند به این دلیل که آن‌ها دیگر انواع رادیکال‌ها و عوامل اکسید کننده‌ی آسیب رسان به سلول به عنوان مثال رادیکال‌های هیدروکسیل را تولید می‌کنند (Halliwell and Gutteridge, 1999). رادیکال آزاد سوپراکسید بسیار سمی است که در تنفس میتوکندری به عنوان محصول جانبی تولید می‌شود که با غشاهای بیولوژیکی واکنش نشان می‌دهد و باعث تخریب بافت‌ها می‌شود. در سیستم‌های زیستی از آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (SOD) برای مهار رادیکال‌های سوپراکسید استفاده می‌شود (Jahanban et al., 2009).
با بهره گرفتن از سیستم اکسیداسیون خودبخودی پیروگالول (بنزن ۳، ۲، ۱ تریول) ظرفیت جمع آوری رادیکال سوپراکسید مورد بررسی قرار گرفت. در این سیستم در محیط قلیایی اکسیداسیون خودبخودی پیروگالول شروع شده و آنیون‌های سوپراکسید رها می‌شوند که اکسیداسیون خودبخودی را تسریع می‌کنند (Jiao et al., 2005).
نمودار ۳- ۸: درصد مهار رادیکال سوپراکسید بخش‌های مختلف (برگ، غوره، انگور و کشمش) انگور کشمشی قرمز در عصاره های اتانولی و متانولی (۳ تکرار SE، ۰۵/۰ < P).
فعالیتهای بیولوژیکی برگ‌های انگور (Vitits vinifera L.) در سال ۲۰۰۹ توسط Orhan و همکاران موردمطالعه قرار گرفته است. میزان جمع آوری رادیکال آنیون سوپراکسید عصاره ها در ۴ جز مختلف مورد بررسی قرار گرفته است که در جز ^[۱۰]EtoAc قوی‌ترین فعالیت جاروب کننندگی را نشان می‌دهد (Orhan et al., 2009). طی مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۱ توسط Bidchol و همکاران شده است، فعالیت‌های جاروب کنندگی رادیکال آزاد عصاره‌ی آبی واتانولی گیاه Brassica oleracea L بررسی کرده‌اند نتایج آنها نشان‌گر آن است که هر دو نوع عصاره مهار رادیکال سوپراکسید را دارند. همچنین این مطالعات پیشنهاد می‌کند که فعالیت‌های پاداکسایشی Brassica oleracea با توانایی جاروب کنندگی رادیکال سوپراکسید مرتبط است (Bidchol et al., 2011) که گزارشات فوق با نتایج حاصل از تحقیق حاضر همخوانی دارد.
در مطالعه‌‌ی دیگری برگ‌های پسته به عنوان منبع غنی از ترکیبات فنولی نام برده شده‌اند که قدرت پاکسازی بالایی را از خود نشان می‌دهند که در بین ما‌ه‌های مختلف تغییر می‌کند (Benhammou et al., 2008). Jiao و همکاران (۲۰۰۵) نیز نشان داده‌اند که با افزایش غلظت نمونه، درصد جاروب کنندگی رادیکال سوپراکسید افزایش می‌یابد.
Jonnis و همکاران (۲۰۰۵) ظرفیت جمع آوری ROS ها را توسط عصاره فنلی انگور قرمز بررسی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که بسیاری از ترکیبات فنلی انگور می‌توانند در جاروب کنندگی گونه‌های واکنشگر اکسیژن موثر باشند، اما توانایی آنها در جاروب کنندگی در گونه‌های مختلف متفاوت است که با نتایج ما در تحقیق حاضر مطابقت می‌کند.
Wang و همکاران (۱۹۹۹) طی پژوهشی ظرفیت جذب رادیکال‌های اکسیژن را مورد سنجش قرار داده‌اند. آنها در مطالعات خود ثابت کرده‌اند که در بین میوه‌های آلو، پرتقال، انگور سفید، انگور قرمز، گریب فروت، کیوی، توت فرنگی، موز،سیب، گلابی، گوجه فرنگی و خربزه، میوه توت فرنگی هم در حالت تر و هم در حالت خشک شده دارای بیشترین میزان جذب رادیکال‌های اکسیژن از جمله سوپراکسید و اکسیژن منفرد است. در این مطالعه، عصاره‌های اتانولی عملکرد بهتری نسبت به عصاره متانولی داشت.
۳-۱۰- نتیجه‌گیری کلی:
در این پژوهش فعالیت ضدرادیکالی و پاداکسایشی مناسبی در بخش‌های مختلف انگور رقم کشمشی قرمز مشاهده شد. این تحقیق نشان می‌دهد که کشمش (میوه خشک شده) در مقایسه با میوه نارس و برگ حاوی سطح بالایی از محتوای فنلی و فلاونوئیدی کل می‌باشد. در نتیجه کشمش از نظر موارد مذکور از برگ و میوه مطلوب‌تر می‌باشد. احتمالاً میوه خشک شده به دلیل محتوای آبی پایین و تولیدات واکنشی غیر آنزیمی دارای فعالیت پاداکسایشی بیشتری نسبت به میوه و برگ می‌باشد. از سوی دیگر برگ در جمع آوری برخی از رادیکال‌های آزاد مانند درصد جاروب کنندگی رادیکال DPPH و درصد مهار رادیکال نیتریک اکسید، همچنین در میزان پراکسیداسیون چربی موفق‌تر از میوه خشک شده و تازه عمل کرد. به‌ طوریکه بالاترین درصد مهارکنندگی در این دو رادیکال به ترتیب در عصاره‌های اتانولی و متانولی برگ مشاهده شد. همچنین برگ انگور از نظر میزان پراکسیداسیون چربی از میوه برتر می‌باشد. غوره (میوه نارس) در مقایسه با میوه خشک شده و برگ حاوی سطح بالایی از فعالیت شکستگی زنجیر، قدرت احیا و درصد جاروب کنندگی رادیکال سوپراکسید می‌باشد. از آنجایی که پتانسیل پاداکسایشی تنها به محتوای فنلی و فلاونوئیدی موجود در گیاه بستگی ندارد و می‌تواند علاوه بر فنل‌ها به سایر ترکیبات گیاهی از قبیل آسکوربیک اسید (ویتامین C)، ویتامین E، گلوکوزیدها، بتاکاروتن، آلکالوئیدها و … نیز مربوط باشد، لذا به نظر می‌رسد برخی از این ترکیبات که در مهار رادیکالهای آزاد اکسیژن نقش قابل توجهی دارند، احتمالاً در نمونه خشک شده تحت شرایط خشک شدن تخریب شده باشند و در مهار برخی از رادیکال‌ها، همانند سوپراکسید، نیتریک اکسید و DPPH نسبت به نمونه‌های تر ضعیف‌تر عمل کنند.
همچنین مقایسه حلال‌ها نشان داد که در فرایند استخراج ترکیبات فنلی حلال اتانولی و در استخراج ترکیبات فلاونوئیدی حلال متانول عملکرد بهتری داشت که این موضوع با قطبیت حلال‌ها و ساختار شیمیایی ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی در ارتباط است. به طور کل می‌توان نتیجه گرفت که اندام‌های مختلف انگور را می‌توان به عنوان پاداکساینده‌های طبیعی در صنایع غذایی، مورد توجه قرار داد و به عنوان یک موضوع با ارزش جهت پژوهش‌های بیشتر توجه شود.
پیشنهادها