مایانگساری (۲۰۰۷) در تحقیقی به این نتیجه رسید که الزام تعویض ادواری حسابرس برکیفیت سود اثر منفی دارد و موجب کاهش کیفیت حسابرسی می شود.
جانسون[۷۷] و همکاران (۲۰۰۲) با بهره گرفتن از داده های مربوط به ۱۱۱۴۸ حسابرسی انجام شده توسط ۶ مؤسسه بزرگ حسابرسی در آمریکا به بررسی رابطه تداوم انتخاب حسابرس و کیفیت گزارشگری مالی پرداختند. آنان دریافتند که در سال های اولیه رابطه حسابرس – صاحبکار (۲ تا ۳ سال) میزان اقلام تعهدی غیرمنتظره بیشتر از سال های چهارم تا هشتم رابطه حسابرس – صاحبکار است. آنان شواهدی مبنی بر کاهش کیفیت حسابرسی در سال های نهم به بعد رابطه حسابرس – صاحبکار نیافتند. نتایج این تحقیق بیانگر این بود که رابطه کوتاه مدت حسابرس – صاحبکار موجب کاهش کیفیت گزارشگری مالی شده و الزامی شدن تعویض ادواری حسابرس موجب بهبود کیفیت حسابرسی نخواهد شد.
جکسون و همکاران (۲۰۰۸) نیز با بهره گرفتن از معیار میزان اقلام تعهدی اختیاری برای کیفیت حسابرسی به بررسی رابطه میان تداوم انتخاب حسابرس و کیفیت حسابرسی پرداختند. آنان مشاهده کردند که تداوم انتخاب حسابرس تاثیر معناداری بر کیفیت حسابرسی ندارد. با در نظر گرفتن این نتایج و مزایای کم الزام تعویض ادواری حسابرس و هزینه های بالایی که این الزام بر بازار سرمایه تحمیل می‌کند، آنان به این نتیجه رسیدند که الزام تعویض حسابرس برای بازار سودمند نیست.
میرز و همکاران (۲۰۰۳) با بهره گرفتن از دو معیار اقلام تعهدی جاری و اقلام تعهدی اختیاری برای کیفیت حسابرسی، دریافتند تداوم انتخاب حسابرس با کیفیت بالاتر حسابرسی رابطه مستقیم دارد. آنان نتایج مذبور را این گونه تفسیر کردند که رابطه طولانی تر حسابرس با صاحبکار باعث ایجاد محدودیت برای رفتار فرصت طلبانه مدیریت می شود. نتایج این تحقیق نشان داد که تداوم انتخاب حسابرس باعث کاهش کیفیت حسابرسی نمی شود.
گول[۷۸] و همکاران (۲۰۰۹) به بررسی اثر مشترک حق الزحمه دیگر خدمات غیرحسابرسی و تداوم انتخاب حسابرس بر استقلال حسابرس پرداختند. نتایج تحقیق آنان نشان داد که تنها در سال های ابتدایی رابطه حسابرس – صاحبکار، افزایش حق الزحمه دیگر خدمات غیرحسابرسی می‌تواند به استقلال حسابرس صدمه بزند و با طولانی تر شدن این رابطه، حق الزحمه دیگر خدمات غیرحسابرسی اثری بر استقلال حسابرس ندارد. آنان هیچ گونه شواهدی مبنی بر کاهش کیفیت حسابرسی بر اثر تداوم انتخاب حسابرس نیافتند.
میترا[۷۹] و همکاران (۲۰۰۹) دریافتند هرچه رابطه حسابرس – صاحبکار طولانی تر شود، احتمال مدیریت سود در شرکت مورد رسیدگی کمتر خواهد شد.
دیویس و همکاران (۲۰۰۲) به بررسی رابطه بین تداوم انتخاب حسابرس و مدیریت سود پرداختند. آنان متوجه رابطه مثبت بین تداوم انتخاب حسابرس و میزان اقلام تعهدی اختیاری و رابطه منفی بین تداوم انتخاب حسابرس و خطا در سود پیش‌بینی شده توسط تحلیل گران شدند. این نتایج نشان می‌دهد که بر اثر تداوم انتخاب حسابرس، کیفیت حسابرسی کاهش یافته و مدیریت انعطاف پذیری بیشتری از سوی حسابرس برای گزارش گری کسب می‌کند و قادر خواهد بود به راحتی به سود پیش‌بینی شده دست یابد.
البته، نتایج مطالعه دیویس و همکاران (۲۰۰۹) هم در این میان جالب توجه به نظر می‌رسد. آنان شواهدی به دست آوردند که نشان می‌دهد سود پیش‌بینی شده برای شرکت های با تداوم کم حسابرس (۳ سال یا کمتر) و شرکت های با تداوم زیاد حسابرس (۱۵ سال یا بیشتر) معمولا با خطای کمتری همراه است و این شرکت ها اغلب با بهره گرفتن از اقلام تعهدی اختیاری به سود پیش‌بینی شده یا حتی بیش از آن دست می‌یابند. این نتایج نشان می‌دهد همان طور که ممکن است کیفیت حسابرسی با طولانی شدن تداوم انتخاب حسابرس کاهش پیدا کند، این احتمال نیز وجود دارد که کیفیت حسابرسی در سال های اولیه رابطه حسابرس – صاحبکار هم آسیب ببیند.
چانگ (۲۰۰۴) با بهره گرفتن از داده های مربوط به شرکت های کره ای حاضر در بازار سهام کره جنوبی بین سال های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۵ (به جز سال ۱۹۹۰)، به بررسی اثر اعمال محدودیت برای تداوم انتخاب حسابرس بر اقلام تعهدی اختیاری به عنوان معیار کیفیت سود و کیفیت حسابرسی در محیط اقتصادی کره جنوبی پرداخت. با توجه به اینکه دولت کره جنوبی از سال ۱۹۹۱ تعویض ادواری حسابرس را به صورت گزینشی برای برخی از شرکت ها الزامی کرد، می توان گفت این تحقیق در محیطی انجام شد که بسیار به محیط الزام تعویض ادواری حسابرس شبیه بود. نتایج این تحقیق نشان داد که تعویض ادواری حسابرس باعث افزایش کیفیت حسابرسی و کیفیت سود می شود.
کیم[۸۰] و یئی[۸۱] (۲۰۰۹) هم با بهره گرفتن از داده های مربوط به ۳۰۲ شرکت کره ای که در طول سال های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۰ به دلیل داشتن انگیزه های قوی برای مدیریت سود، از سوی کمیسیون نظارت مالی کره مجبور به تعویض حسابرس خود و انتخاب حسابرس جدید شده بودند، به این نتیجه رسیدند که استفاده از حسابرس انتصابی در مقابل اختیار برای انتخاب حسابرس موجب افزایش کیفیت حسابرسی می شود.
اما در مقابل، کمران و همکاران (۲۰۰۸) با بهره گرفتن از داده های مربوط به شرکت های ایتالیایی به این نتیجه رسیدند که تداوم انتخاب حسابرس باعث بهبود کیفیت حسابرسی می شود. همچنین، در این تحقیق اثر تعویض اختیاری حسابرس را در مقابل تعویض اجباری حسابرس بر کیفیت حسابرسی بررسی کرده و نتیجه گرفتند برخلاف تعویض اجباری حسابرس که به کیفیت حسابرسی لطمه می زند، تعویض اختیاری حسابرس موجب بهبود کیفیت حسابرسی می شود.
پس از انحلال آرتور اندرسن شرایط منحصر به فردی برای شرکت های آمریکایی به وجود آمد و تعداد زیادی از شرکت هایی که پیش از این توسط آرتور اندرسون حسابرسی می شدند، مجبور به تغییر حسابرس خود شدند. اگر چه این بازه زمانی نمی تواند به طور کامل منعکس کننده محیطی باشد که در آن چرخش ادواری حسابرسان الزامی است، اما می‌تواند داده های مهمی برای بررسی چنین محیطی بدهد. ناگی(۲۰۰۵) اثر الزام تعویض حسابرس را بر کیفیت حسابرسی در این محیط تجاری منحصر به فرد بررسی کرد. وی دریافت در شرکت های کوچکی که مجبور به تغییر حسابرس خود از آرتور اندرسون به مؤسسه حسابرسی مستقل دیگری شده اند، الزام تعویض حسابرس تاثیری بر کیفیت حسابرسی ندارد.
