ج)دوره آموزش و پرورش راهنمایی تحصیلی:
این دوره دومین دوره آموزش و پرورش رسمی عمومی محسوب می شود. طول مدت این دوره سه سال است و افراد گروه سنی ۱۳-۱۱ ساله لازم التعلیمان آن را تشکیل می‌دهند. هدف از اجرای این دوره، علاوه بر انتقال برخی مفاهیم و مبانی آموزشی، آشنایی دانش آموزان با کارکرد رشته‌های مختلف تحصیلی و کمک به انتخاب صحیح رشته تحصیلی جهت ادامه تحصیل در دوره متوسطه می‌باشد.
د)گروه هدف آموزش و پرورش استثنایی:
در این گروه هدف، وضعیت دانش آموزان استثنایی در دوره های پیش از دبستان( کودکان گروه سنی۰تا۶ ساله)، ابتدایی( کودکان گروه سنی ۶تا۱۹ساله)و راهنمایی تحصیلی( کودکان گروه سنی ۱۹ تا ۲۱ ساله) مورد مطالعه قرار می‌گیرد. در نظام آموزش و پرورش استثنایی، دوره آمادگی دوره رسمی و اجباری است و برای ثبت نام در دوره ابتدایی داشتن گواهینامه پایان دوره پیش دبستانی( آمادگی) الزامی است.
ه)گروه هدف کودکان خارج از مدرسه:
منظور از این گروه هدف، افراد خارج از مدرسه در گروه سنی ۶ تا ۱۳ سال می‌باشند که یا اصلاً وارد مدرسه نشده اند و یا آن که قبل از اتمام دوره، ترک تحصیل کرده‌اند. سن قانونی تحصیل در دوره آموزش پایه( ابتدایی و راهنمایی) ۶ سال تمام تا ۱۳ سال تمام است. گروه هدف آموزش خارج از مدرسه افرادی هستندکه در یکی از وضعیت های زیر قرار دارند:
یا هرگزثبت نام نکرده اند و وارد کلاس اول ابتدایی نشده‌اند.
یا در دوره ابتدایی ثبت نام کرده اما موفق به اتمام دوره نشده اند و در یکی از پایه ها ترک تحصیل کرده‌اند.
یا در دوره ابتدایی ثبت نام کرده و موفق به اتمام دوره شده اما در پایه اول راهنمایی ثبت نام نکرده اند.
یا در دوره راهنمایی ثبت نام کرده اما قبل از اتمام دوره در یکی از پایه ها ترک تحصیل کرده‌اند.
ی)گروه هدف آموزش بزرگ سالان و سواد آموزی:
منظور از این گروه هدف، افرادی هستند که به دلیل مشکلات مختلف نمی توانند تحت پوشش آموزش رسمی قرار گیرند و یا قبل از اتمام تحصیلات رسمی یک دوره از ادامه تحصیل باز می مانند و به دلیل بالا رفتن سن و موانع قانونی امکان بازگشت به نظام آموزش رسمی را از دست داده و در گروه بی سوادان و کم سوادان جامعه قرار می گیرند و در گروه‌های سنی پراکنده می‌شوند.
۲-۲۰-۲-۷) برنامه آموزش برای همه از منظر برنامه توسعه ملی:
برای این که بتوانیم تصویر روشنی ازبرنامه آموزش برای همه به دست آوریم، ناگزیریم مفهوم« توسعه» را به طور گذرا بررسی کنیم. سپس بحث خودرا در خصوص ارتباط برنامه آموزش برای همه و برنامه توسعه ملی و استانی متمرکز نماییم. توسعه، مجموعه تغییرهایی است که موجب می شود یک نظام اجتماعی، از شرایط خاصی از زندگی که نامطلوب تشخیص داده می شود به سوی شرایط بهتر حرکت کند. این تغییرها، از طریق مجموعه ای از هدف های اجتماعی و با یک رشته فرایندهایی انجام می گیرند. فرآیندهای عمده ای که در این تغییر، نقش دارند فرآیندهای اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هستند. به عبارت دیگر، توسعه فرایند جامع و فراگیری است که به وسیله انسان آغاز می شود و هدف آن خود انسان و بهبود بخشیدن به شرایط زیستی کلیه افرادی است که در یک جامعه زندگی می‌کنند. از این رو، توسعه کلیه عوامل مؤثر در بهبود شرایط زیستی، یعنی عوامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه را در بر می‌گیرد و زمانی توسعه به طور واقعی تحقق پیدا می‌کند که عوامل یاد شده هم زمان و متوازن تحول پیدا کنند. بنابرین، امروزه، توسعه مانند گذشته تنها با محور اقتصادی مطرح نیست بلکه با محوریت فرهنگ و اطلاعات مطرح است و منظور از توسعه گسترش توانایی ها، ظرفیت فکری، کیفیت دانش و مهارت‌های فنی، خلاقیت و نوآوری، قابلیت انسان ها برای حل مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و بهره مندی از منابع، دستاوردها و امکانات جامعه، و به طور کلی بهبود شرایط زندگی مادی و معنوی برای همگان است. برای آن که توسعه در ابعاد مختلف محقق گردد، لازم است در قالب یک برنامه مشخص و منسجم تعریف شود. بر این اساس برنامه های توسعه عموماً شامل سیاست های کلان، خط مشی‌ها و راهبردهای اساسی در حوزه های مختلف اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می‌باشند. از طرفی مؤلفه‌های مورد نظر در برنامه های توسعه، از فلسفه، آرمان ها و سیاست های کلان نظام حاکم احصاء می شود. به عنوان مثال عدالت اجتماعی به عنوان یکی از اصول حاکم بر نظام اسلامی، در برنامه های توسعه ملی(پنج ساله) مورد توجه و تأکید قرار گرفته است. بررسی احکام و مواد قانونی مندرج در برنامه های پنج ساله توسعه نیز مبین این امر است. در تعریف توسعه اشاره شد که بهبود شرایط مادی و معنوی همگان اصل مورد توجه در توسعه است. از آن جا که آموزش و پرورش در برخورداری افراداز شرایط مناسب زندگی، نقش بسیار حیاتی و مهمی را ایفا می کند، لذا همواره در برنامه های توسعه از جایگاه و اهمیت بسزایی برخوردار است. این امر نه تنها در کشور ما بلکه در کلیه کشورهای در حال توسعه نیز جزء محورهای اساسی برنامه های توسعه قلمداد می‌گردد. مباحثی مانند فقرزدایی و رفع محرومیت، دسترسی همگان به سطح تعریف شده ای از سواد، برخورداری از فرصت های برابر آموزشی و پرهیز از تبعیض جنسیتی، تأکید بر آموزش کیفی، جزء سیاست ها و خط مشی های اساسی بخش آموزش در برنامه های توسعه محسوب می‌گردد. با توجه به موارد پیش گفته، برنامه آموزش برای همه نیز که در کشور ما یک تعهد بین‌المللی محسوب می‌گردد، دارای فلسفه وجودی، ماهیت و رویکردهایی است که آن را به برنامه های توسعه پیوند می‌دهد. زیرا اهدافی که این برنامه دنبال می‌کند، ضمن استوار بودن بر مؤلفه هایی مانند پیش‌بینی، آینده نگری و توجه به چشم اندازها، جزو سیاست های کلان، خط مشی های اساسی و اصلی ترین چالش‌های نظام های آموزشی محسوب می‌شوند. به عبارت دیگر، نوع اهداف و استراتژی های مترتب بر برنامه موجب شده است که هم پیوندی آن با برنامه توسعه به نحو مناسبی شکل بگیرد( حسین پور و همکاران، ۱۳۸۶).
۲-۲۰-۲-۸) ارتباط برنامه های عمرانی و توسعه با برنامه ملی آموزش برای همه:
نتیجه بررسی های هیئت وزیران در سال ۸۳ منجر به ابلاغ نامه ی شماره: ۲۱۹۳۳/۳۱۱۱۳ مورخ: ۲۵/۷/۸۳ به همه ی دستگاه های اجرایی و سازمان مدیریت و برنامه ریزی و تأکید بر انجام هماهنگی‌های لازم با آموزش و پرورش ولحاظ نمودن برنامه آموزش برای همه در برنامه های چهارم و پنجم اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، چشم انداز بیست ساله و تحول بنیادین جمهوری اسلامی ایران گردید(حسین پور و همکاران، ۱۳۸۶).
۲-۲۰-۲-۸-۱) جایگاه برنامه ملی آموزش برای همه در برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران:
جایگاه برنامه ملی آموزش برای همه در برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران که با الهام از چشم انداز ۲۰ ساله تدوین شده است، اجرای برنامه آموزش برای همه را به عنوان یکی از اولویت های نظام آموزشی تعیین نموده است. به طوری که در بند الف ماده ۵۲ برنامه توسعه چنین آمده است:
