۲- چون این بازی‌ها بیانگر رابطه مشخص میان مربی و کودک است لذا مربی باید سعی کند بازی‌ها طوری اجرا شوند تا برای کودک خوشایند باشند و نشاط و شادی را در او برانگیزاند و ضمن لذت بردن کودک از بازی اهداف درمانی نیز تحقق یابد.
۳- برای حفظ علاقه کودکان به بازی باید از وسایل مختلفی که برای این منظور در نظر گرفته شده است به تناوب استفاده شود.
۴- بازی‌ها بر اساس سطح توانایی کودک ارائه می‌گردند و هدف آن است که کودک عقب‌مانده ذهنی از نظر مهارت مورد نظر پیشرفت کند.
۵- به هر بازی ۱۵ الی ۲۰ دقیقه اختصاصی داده می‌شود البته مربی و درمانگر می‌تواند تا زمانی که کودک اشتیاق به بازی را از دست نداده است بازی را متوقف نکند.
۶- اتاق بازی شبیه یک کلاس نیست بلکه همانند آزمایشگاهی است که وسایل، ابزار و اسباب‌بازی‌های متنوعی وجود دارد که متناسب با اهداف بازی در اختیار کودک قرار می‌گیرد. استرین (۲۰۰۷) اظهار می‌دارد که آماده سازی محیط می‌تواند فعالیت بازی کودکان را افزایش دهد. (نظری نژاد، ۱۳۸۷).
۷- در یک جلسه بازی درمانی مربی (درمانگر کودک) می‌تواند با انتخاب بازی‌هایی که ارائه شده است یک یا دو بازی را از هر حیطه انتخاب و پس فراهم آوری شرایط و مکان بازی اقدام به بازی کرد.
۸- به‌کارگیری متغیر بازی در این پژوهش همراه با مداخلات و همراهی مربی و درمانگر است زیرا هدف از به‌کارگیری بازی‌ها توجه به جنبه‌های اصلاحی و درمانی آن نیز می‌باشد. به همین دلیل از اصطلاح بازی درمانی که در ارزش‌های بازی جنبه درمانی نیز دارد بهره گرفته شده است.
در واقع در این تحقیق در صدد آن هستیم تا به مطالعه اثربخشی بازی درمانی در رشد مهارت های شناختی، اجتماعی و حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بپردازیم.
اهمیت و ضرورت انجام تحقیق
طبق آمارهای بین‌المللی در هر جامعه‌ای حدود ۱۰% کودکان به دلایل مختلف قادر نیستند همسان با هنجارهای گروه سنی خود در حیطه‌های شناختی و اجتماعی و حرکتی عمل نمایند.
و به نوعی تأخیر در این فرایندها دارند و از آنجا که بازی به عنوان یک هدف کلی و بازی درمانی به عنوان یکی از اهداف ویژه بازی می‌تواند زمینه لازم را برای برقراری ارتباط با کودکان و به ویژه کودکان کم توان ذهنی فراهم آورد تا از طریق طرح‌ریزی‌های موقعیتی بتوانیم فرایند رشد و یادگیری آنان را تسهیل نماییم و تاکنون این فرصت به صورت عملی فراهم نشده است تا بتوانیم اثرات آن را به صورت علمی و تجربی بررسی نماییم. لذا برای فراهم آوری این فرصت جهت کودکان کم توان ذهنی ضرورت‌های زیر به نظر می‌رسد:
۱- فراهم آوری روش جدید و مفید برای آموزش کودکان کم توان ذهنی
۲- فراهم آوری زمینه جهت رشد مهارت‌های شناختی کودکان کم توان ذهنی از طریق بازی در مدارس
۳- بررسی و آزمایش متدهای بازی در جهت رشد مهارت‌های حرکتی و اجتماعی کودکان کم توان ذهنی
۴- جلب توجه مسئولان به اهمیت بازی و بازی درمانی به عنوان یک راهکار در آموزش و پرورش کودکان کم توان ذهنی
۵- یافتن راه‌های جدید برای کمک به مشاوران، مربیان و معلمان در زمینه کار با کودکان کم توان ذهنی
۶- یافتن راه‌های جدید تا ضمن ایجاد نشاط در کودکان کم توان ذهنی از طریق بازی بتوانیم اهداف درمانی را نیز در برنامه ها لحاظ کنیم.
۷- وجود امکانات و وسایل لازم در مدارس استثنایی و عدم استفاده بهینه از این امکانات در جهت رشد مهارت‌های کم توان ذهنی
۸- ضرورت افزایش اطلاعات نظری و کاربردی مربیان در به‌کارگیری و استفاده از روش‌های بازی درمانی در کار با کودکان کم توان ذهنی به صورت سازمان‌یافته
۹- ضرورت طراحی بازی‌هایی متناسب با توان رشدی کودکان کم توان ذهنی که مبتنی بر بررسی و پژوهش باشد.
۱۰- در بیشتر مدارس مشاوران اذعان کرده‌اند که استفاده از بازی درمانی در موقعیت‌های آموزشگاهی می‌تواند برای کودکان کم توان ذهنی مفید و مؤثر باشد که پرداختن به این مسئله می‌تواند موید نظرات آن ها باشد.
۱۱- انجام این پژوهش امکان و زمینه را برای پژوهش‌های دیگر فراهم می‌آورد.
۱۲- ضرورت دارد مربیان و کارکنان مدارس استثنایی از متدهای آموزشی جدید در جهت رشد مهارت‌های شناختی، اجتماعی و حرکتی کودکان کم توان ذهنی بهره گیرند.
۱۳- این مسئله می‌تواند اهمیت بازی برای این کودکان را نشان دهد تا از حالت تکراری بودن، وقت‌گذرانی، کسل‌کنندگی به طرف ایجاد نشاط و شادابی و غالباً باهدف آموزشی از پیش طراحی شده برنامه‌ریزی و اجرا گردند.
«لاندرت[۱۵] » (۱۹۸۲) اظهار داشت. بازی درمانی را می‌توان در تمام رویکردهای مشاوره‌ای به کار گرفت. از نظر او این شیوه درمانی روش اصلی کار با کودکان ۲ تا ۱۲ ساله است. زیرا رشد شناختی آن ها محدود است و نمی‌توانند افکار و احساسات خود را به زمان بیاورند. او بازی را جزء جدانشدنی زندگی کودکان و شیوه طبیعی یادگیری و ارتباط برقرار کردن آن ها با دیگران معرفی می‌کند و «شافر[۱۶]» (۲۰۰۷) اظهار می‌دارد که در دهه اخیر علاقه شدیدی به موضوع و حرفه بازی درمانی به وجود آمده است (به نقل از حسین نژاد، ۱۳۸۹).
با توجه به سالها سابقه تدریس در دوره ابتدایی ، همواره علاقمند به استفاده از روش های فعال تدریس خصوصاً از طریق بازی بوده ام.لیکن هیچ روش مبتنی بر بازی در آموزش و پرورش رایج نیست.یافته های این تحقیق به طور محسوسی می‌تواند از سوی معلمان مورد استفاده قرار گیرد.
اهداف تحقیق
هدف کلی این پژوهش بررسی اثر بازی درمانی در رشد مهارت‌های مربوط به حیطه‌های شناختی، اجتماعی و حرکتی و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر می‌باشد .
اهداف جزئی
– بررسی اثر بازی درمانی بر پیشرفت نگهداری ذهنی مفاهیم” طول؛ وزن ؛ حجم” در دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر
– بررسی اثر بازی درمانی بر رشد ترسیم آدمک در دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر.
– بررسی اثر بازی درمانی بر پیشرفت هماهنگی چشم و دست در دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر.
– بررسی اثر بازی درمانی بر پیشرفت اجتماعی شدن در دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر.
– بررسی اثر بازی درمانی بر پیشرفت تحصیلی در دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر.
– بررسی اثر بازی درمانی بر رشد مهارت‌های حرکتی دانش‌آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر.
هدف کاربردی
