کلیه مطالب این سایت فاقد اعتبار و از رده خارج است. تعطیل کامل

یافته­های این پژوهش نشان داد، ورود به جمع و قرار ­گرفتن در جوی سرشار از تهدید اجتماعی نظیر مواجه با واکنش­های ناخوشایند دیگران و ناکامی در تعاملات، منجر به ظهور آشفتگی­های رفتاری چون دوری کردن، قهر­کردن، جیغ زدن، فرار از خود و مردم، راه نیامدن با دیگران، عدم معاشرت، حضور اجباری و بی­انگیزه در جمع، مشکلات تعاملی، پس­زدن فرصت­ها، چالش زناشویی، شغلی و کناره­گیری می­گردد. مطالعات زیادی نشان می­دهد، وجود اسکار­های سوختگی عامل بروز و طولانی شدن اختلالات اجتماعی نظیر ایزوله اجتماعی و تبعیض شغلی در مبتلایان به سوختگی است(۴۶). در این رابطه تحقیقات دیگری نشان داده است، ناسازگاری با دیگران از چالش­های اجتماعی این بیماران است که می ­تواند منجر به کاهش مهارت­ های اجتماعی گردد(۸۷). اضطراب قرار­گیری در موقعیت­های اجتماعی بیشترین گزارش افراد دارای بد­شکلی است(۵۵)و بیش از نیمی از آنها فشار اجتماعی را برای مدت طولانی تجربه کرده ­اند(۹۷). این عوامل بازگشت مجدد آنها را به جمع با مشکل رو برومی­سازد (۹۸). مواجه با موانع اجتماعی نظیر طعنه­زدن کلامی، دلسوزی، خیره شدن، سوالات بیجا درمورد اسکارها و نامگذاری(۹۹) باعث احساس داغ^[۷۸] و ناراحتی ازحضور در جمع، پاسخ­های اجتنابی^[۷۹] به واکنش های منفی دیگران مثل فرار از شرایط استرس ­زا می­ شود و اضطرب و دیسترس را افزایش می­دهد(۹۹). نهایتاً این موارد با ایجاد کمرویی، اضطراب اجتماعی و طرد شدگی به رفتار خجالت زده منتهی می­ شود(۷). پیامد فقر مهارت­ های اجتماعی، تمایل به برداشت منفی از وقایع اجتماعی در رابطه با بدشکلی(۱۷)، فرد را وارد چرخه­ی معیوب عملکرد اجتماعی و نارضایتی از زندگی می­سازد(۸۷). این ناتوانی در کنترل روابط، تعاملات و ورفتار اجتماعی تجربه­­ای از گسیختگی تعاملی ­است.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

به دنبال گسیختگی جسمی، ذهنی و تعاملی قربانیان تلاش می­ کنند ازطریق گفتگو با خود، شرایط بوجود آمده را تجزیه تحلیل نمایند تا بتوانند درمقابل موقعیت تازه صبور بوده و به زندگی ادامه دهند. در این مطالعه شواهدی بدست آمد که نشان می­دهد احساس ناامیدی و تردید نسبت به لطف خدا درحین گفتگوی درونی، معنویت افراد را مورد تهدید قرار می­دهد. مطالعات نیز متغیر امید را به عنوان یک عامل پیشگویی­کننده برای پیامد­های روانی اجتماعی بزرگسالان مبتلا به سوختگی معرفی کرده ­اند. با کاهش امید اختلالات رفتاری گسیختگی زا بیشتر وخود ارزشی کلی کمتر می­ شود(۸۴). بنابراین با کمتر شدن ارزش گذاری بر خود و افزایش احساس ناتوانی در کنترل زندگی شخصی و اجتماعی، نارضایتی درونی نیز افزایش یافته و باور­های فرد از خویش تغییر می­یابد. در این شرایط فرد گسیختگی پنداشتیرا تجربه می­ کند.
مکان­ یابی
مطالعات زیادی نشان­ داده­اند که آسیب­های سوختگی به­ دلیل ماهیت ویرانگری که دارند، با تحت­تاثیر قرار­دادن تمام ابعاد زندگی فرد(۵, ۱۰, ۱۱) به هسته اصلی وجودی وی(۴) و بویژه خود­پنداره^[۸۰] (۱۰۰) ضربه­ می­زند. یافته­های حاصل از ­این پژوهش همسو با بعضی مطالعات نشان­ داد، که این بیماران در حین گذر از شرایط سخت بعد از سوختگی، جهت پاسخ به آسیب­وارده به یکی از اساسی­ترین عوامل انگیزه­ های رفتاری یعنی خود­پنداره(۱۰۱)؛ همچنین تعریف مجدد از هویت­کلی­خود، نیازمند تلاشی سخت از طریق یک فرایند ذهنی پیچیده هستند(۱۰۲).
مورس بر اساس یک متاآنالیز کیفی از مطالعاتی که به بررسی پاسخ­های انسانی در برابر تهدید خود در طی بیماری­ها می ­پردازد، با ترکیب دو تئوری مدل منظومه­ی بیماری­ها^[۸۱] (۴۳) و حفاظت از­خود^[۸۲](۱۴)؛ مدلی ۵ مرحله­ ای را شرح داد که در قالب آن راهبرد­های خود آرامش­بخشی^[۸۳] جهت حفاظت ­از­ خود نیز بیان­ شد­ه­ است. در این تئوری اگر چه مراحل شرح­ داده­ شده بر­اساس ترکیب تئوری­های دیگر به خوبی به صورت یک مدل جامع­تر ارائه­گردیده (۴۲)، با­این­وجود توضیح واضحی از فرایند­های ذهنی افراد در خصوص چگونگی انتخاب راهبرد ها برای حفاظت از خود ارائه نشده است.
یافته­های­ پژوهش حاضر نشان­ داد، مشارکت­کنندگان از طریق مکانیسم­های خود­وارسی(جستجوی تغییرات حاصل درزندگی شخصی)، دگر­وارسی(جستجوی تغییرات حاصل درزندگی افراد خانواده و سایرین) موقعیت­سنجی (واکنش منطبق بر ­ارزیابی موقعیت خود) به مقوله «­مکان­ یابی» دست می­یابند. این مقوله عبارت­ است از درکی تازه از وضعیت خود در زندگی بعد از سوختگی. در واقع جریانی است که بیماران را در تمام ­لحظات برای آمادگی، شکیبایی و رنج­کشیدن برای زنده­ماندن و بازگشت به جامعه همراهی­می­ کند(۱۴). «مکان­ یابی» که ماهیتی ذهنی دارد، در هر مرحله از گذر به­ سوی بازگشت به جامعه به صورت حفظ ­تصویر ­قبلی ­از ­خود، آگاهی ­از ­تصویر ­جدید­خود، پذیرش ­تصویر­ جدید ­خود و نهایتاً خود آگاهی نمود می­یابد. مکان­ یابی یا پنداشت ­­از ­موقعیت­خود در ابعاد مختلف جسمی، روحی- روانی، معنوی، اجتماعی و ارزشی، زمینه­ ذهنی برای انتخاب راهبرد­های متناسب با جایگاه فعلی فرد را در هرمرحله از گذر فراهم می­سازد. هر چند بر حسب عوامل شخصی(۱۰۳)، بین­فردی(۱۰۴) و بیرونی(۸۳) موجود درماتریکس خود، زمان ورود و عبور هرفرد از این مسیر ممکن است متفاوت باشد.
معمولاً در فاصله­ زمانی بروز حادثه تا یکپارچگی جسمی، خود­وارسی با تمرکز فرد بر احساس گسیختگی جسمی صورت می­گیرد. همچنین مشاهده رنجی که خانواده در بستر بیمار تحمل می­ کند، حاصل دگر­وارسی در این دوره است. فرد از طریق موقعیت­سنجی شرایطی را جستجوی می­ کند که بتواند درد و رنج فعلی را تحمل نماید. به همین دلیل به دنبال راهبرد­هایی است که با ناچیز قلم ­داد­ کردن آسیب و حفظ تصویر قبلی ­خود، یکپارچگی­اش را حفظ نماید(۱۰۵).
در این مرحله، درد یکی از عذاب­آور­ترین دریافت­های ­حسی به­شمار­ می­رود(۹۴). فشار ناشی از از درد فرد را وادار می کند که تمام انرژی و تمرکز درونی و توجه خود را به حفظ خود معطوف­نماید(۴۲). بیمار احساس می­ کند که در معرض خطر و بی­حرمتی قرار­گرفته است(۱۲, ۱۰۶). اصرار به عدم باور شدت آسیب در زمان حادثه و روز­های اول بستری، تلاش برای نشان­­ندادن درد، ظاهری آرام و آراسته به­ خود ­گرفتن در هنگام ملاقات با خانواده که شاهدی بر سرکوب­کردن هیجانات مشارکت­کنندگان این پژوهش است؛ همچنین تجارب دیگری نظیر امتناع از دیدن زخم­های خود در بعضی از مطالعات(۱۰۵)، نمونه­هایی از تلاش برای انکار شدت آسیب و حفظ تصویر قبلی از خود می­باشد. در این مرحله حفظ کنترل هیجانی برای طاقت­آوردن و دم­نزدن از هرگونه ترس یا هراس در مقابل تهدید جسمی بسیار مهم است(۴۲). این وضعیت ممکن­است باعث تسکین بیمار گردد(۴۲). مورس،۱۹۹۷ نشان­ داد که وضعیت عاری از هیجان در مرحله­ ای به نام شکیبایی برای بقا، شخص را تقریباً در یک وضعیت «خاموشی^[۸۴]» قرار­می­دهد (۴۲). مطالعات دیگر نیز نشان­ می­دهد، در شروع بسیاری از بیماری­های حاد و یا مزمن، بیماران وخامت وضعیت را جدی نمی­گیرند(۸۹). مکان­ یابی­ در این مرحله به تحمل رنج حاصل از درد شدید، تهاجم به قلمرو­ جسمی و وابستگی به خانواده در انجام فعالیت­های روزانه کمک ­می­ کند. هرچند مطالعات دیگر نشان­ می­دهد زمانی که درد خیلی شدید است افراد از راهبرد­های ممانعت از درد نظیر پرت­کردن حواس^[۸۵]، مغلوب نشدن^[۸۶]، تمرکز بر چیزی مثل خیره­شدن به کاشی­سقف(۱۶) و جدایی از جسم^[۸۷] استفاده می­ کنند. در یک مطالعه گراندد ­تئوری نیز که به جستجوی فرایند­ها از جنبه نوتوانی پرداخته است؛ مفاهیمی چون تردید^[۸۸]، مطالعه­بدن^[۸۹]، مشاهده^[۹۰]، طاقت­آوردن^[۹۱]، حفظ کنترل هیجانی^[۹۲] و پذیرش کمک به عنوان اولین پاسخ­های انسانی به تهدید تمامیت ­خود معرفی­گردید­ه ­است(۱۴).
با ورود به منزل و تداوم زندگی، قربانیان شروع به کنترل و بررسی بدن خود خواهند­ نمود. بیان ترس­ها و تایید جدی­بودن وضعیت نشان­دهنده آگاهی افراد از تغییرات خود، دیگران، محیط و هر چیزی است که آنها را به صورت درونی یا بیرونی با خود درگیر می­سازد (۹۰). در این مرحله عمده­ترین فعالیت ­ذهنی مشارکت­کنندگان مبتنی بر درک تصویر جدید از خود است. درکی که از طریق کسب آگاهی با تمرکز بر تغییرات ظاهری و یا واکنش دیگران به خود کسب ­می­ شود(۹۱). بر­اساس مطالعه حاضر این آگاهی در گروهی از بیماران محدود به آگاهی از تغییرات جسمی می­ شود و در گروهی دیگر به صورت آگاهی از یک تغییر کلی یا حتی بر­اساس بعضی از تجارب­بیان­شده « آدم­دیگری­شدن» می­باشد. مکان­ یابی­ در­این مرحله به آگاهی از تغییر یا به­عبارتی­دیگر درک موقعیت فعلی فرد کمک­خواهدکرد.
یافته­های این مطالعه همسو با سایر مطالعات نشان­داد، مبتلایان به سوختگی با ورود به منزل متوجه حقیقت تغییرات ایجاد شده در توانایی، نقش­ها، روابط شخصی و تغییر چهره(۸۷) در خود می­شوند. موی و همکاران دریک مطالعه پدیدارشناسی، «آگاهی بدنی جدید^[۹۳]» را به عنوان عصاره تجربه زندگی مبتلایان به آسیب­های سوختگی استخراج کردند. آگاهی تازه و دشوار در زمینه محدودیت­ها که با دیدن بدنی غریبه، آسیب پذیر و احساس ناراحتی، ناتوانی و نا­امنی کسب می­ شود(۱۰۷).
در­این مرحله تغییر تصویر­ ذهنی حاصل از آگاهی کسب ­شده و مسائل مرتبط با ظاهر به­ عنوان بخشی از تجربه­ مبتلایان به سوختگی(۹۲) از متغیر­های مهم روانشناختی موثر بر کیفیت ­زندگی این افراد است(۹۳)، که نقش زیادی در تطابق کوتاه­مدت(۱۰۸) و طولانی­مدت دارد (۱۰۹). با­ این­وجود علی­رغم کسب ­دانش فراوان (۱۱۰, ۱۱۱) حاصل از مطالعات سایکومتری^[۹۴] بر متغیر­های تصویر­ذهنی، که به نقش تصویر­ذهنی در این مبتلایان انجامیده است؛ اطلاعات بدست آمده در مورد درک تفاوت­های مشاهده­شده در تجارب فردی این افراد کافی نیست(۹۲).
لذا بر خلاف اغلب مطالعات کمی که تنها به اثرات کوتاه­مدت سوختگی پرداخته­اند^[۹۵] این مطالعه با رصد کردن تجارب طولانی­تر این افراد(۹۲)، به اطلاعاتی در زمینه­ چگونگی تغییر و شکل­ گیری مجدد تصویر ذهنی دست یافته است.
در این خصوص یافته­های ­حاصل از این مطالعه نشان داد، به دنبال کسب آگاهی از موقعیت جدید از طریق مکان­ یابی، افراد به تلاش برای جستجوی راه­های کسب قابلیت ­های بیشتر برانگیخته می­شوند. فرد به­ تدریج با مشاهده بهبودی زخم­ها، عادی­شدن رفتار دیگران، شنیدن تجارب بیمارانی که قبلاً سوخته­اند و بویژه کم ­اهمیت تلقی­کردن ظاهر اسکار­های بجای­ مانده از طرف دوستان وفامیل نزدیک؛ به مرحله­ ای دیگر از مسیر باز­گشت وارد­ می­ شود و با عبور از این مسیر، پذیرش تصویر­جدید­از خود پرورش­می­یابد.
با پذیرش تصویر ­جدید­ خود و ورود به زندگی عادی، خود­وارسی و دگر­وارسی بر ارزش­ها، باورها و میزان دست­یابی به انتظارات از زندگی تمرکز­ می­یابد. مبتلایان به سوختگی در بستری از خاطرات ترس­آور و تلخ مراحل قبل که ذهن آن­ها را اشغال می­ کند؛ از طریق ارزیابی دست­یابی به اهداف، آرزو­ها و تمایلاتشان، همچنین مقایسه وضعیت جدید خود با زندگی قبل از سوختگی و یا با زندگی دیگران، به ارزش­گذاری و قضاوت در خصوص کیفیت­زندگی دست­می­زنند .
توصیف مورس، از ۵ مرحله­ آمادگی، گسیختگی، شکیبایی، رنج­کشیدن و یادگیری (۴۲) و همچنین شرح وی در مورد استراتژی­ها­ی خود آرامش ­بخشی^[۹۶] به­نوعی مقوله­ی مکان­ یابی در مطالعه حاضر را مورد حمایت قرار­می­دهد. بر­این اساس مبتلایان به سوختگی با حفظ تصویر­ذهنی قبلی، از مراحل آمادگی و گسیختگی گذر ­می­ کنند؛ در مرحله­ شکیبایی با کسب آگاهی برای حفظ عملکرد­ها و تداوم زندگی تلاش می­ کنند؛ و در مرحله­ رنج­کشیدن، از طریق راهبرد­های معرفی شده برای پس­گرفتن و فرموله­کردن مجدد خود (۴۶, ۴۸) به پذیرش­تصویر­ذهنی ­جدید ­از خود نائل می­گردند. همچنین پاسخ­هایی چون اطمینان یافتن به بدن تغییر­یافته^[۹۷]، پذیرش­نتایج تجربه^[۹۸]، ارزیابی مجدد تجربه^[۹۹]، مسلط شدن بر اوضاع^[۱۰۰] و اصلاح یا تغییر در اهداف زندگی که به عنوان مرحله­ نهایی از الگوهای مشترک پاسخ انسان به تهدید تمامیت­ خود معرفی­شده است، با خودآگاهی حاصل از مکان­ یابی همخوانی دارد.
تعادل
امروزه به دنبال پیشرفت علم و تکنولوژی و افزایش تعداد نجات­یافتگان سوختگی به دلیل تاثیرات عمیقی که عوارض سوختگی بر کیفیت زندگی این افراد می­ گذارد، درک پیامد­های سوختگی در زندگی قربانیان از اولویت مهمی برخوردار است(۸۷). بر اساس یافته­های این پژوهش مقوله­ی تعادل، پیامد فرایند بازگشت مبتلایان به سوختگی به جامعه است. در حالیکه اغلب مطالعات انجام شده در زمینه­­ی آسیب­های سوختگی اندازه ­گیری پیامدها در این گروه را پیچیده و چند وجهی توصیف نموده ­اند(۸۷)، معرفی طبقات یکپارچگی جسمی، اتصال به جریان زندگی و بازگشت به خویشتن، توصیف نسبتاً کاملی از پیامد­ها را به عنوان چارچوب پنداشتی در این حوزه، فراهم ساخته است.
یافته­ ها در این پژوهش در راستای مطالعات دیگر نشان می­دهد، قربانیان سوختگی جهت پاسخ به آسیب وارده و بازگشت به یک زندگی معنی­دار نیازمند تلاشی سخت در تمامی ابعاد وجودی شان می­باشند(۱۷). این افراد در فرایند بازگشت از مراحل مختلفی عبور می­ کنند(۲۳) در صورتی­ که در هرمرحله، فرایند­های مکان­ یابی، به ایجاد توازن بین تهدیدات و آشفتگی­ها منجر شود، فرد را در یک وضعیت تعادلی قرار می­دهد که زمینه ورود او به سطح بالاتری از تعادل را فراهم می­سازد.
یکپارچگی جسمی
در گذر از لحظه­ حادثه، انتقال از صحنه و بستری شدن در بیمارستان، مبتلایان به سوختگی برای کسب توازن بین تهدید حیات جسمی و آشفتگی احساسی از طریق ثبات فیزیولوزیک، نجات اندام آسیب دیده و رفع نیاز­های حیاتی نظیر، تغذیه، دفع، استراحت و … تلاش می­ کنند. نقطه تعادل در این مرحله یکپارچگی جسمی است. با وجودی که برای سالیان سال واژه مرگ و میر به عنوان پیامد کلیدی در تحقیقات سوختگی گزارش شده است، اما این مفهوم تنها شاخص تقریبی از اثربخشی بالینی است، نه مقیاسی حقیقی از پیامد سوختگی(۷). دست یابی به مفهوم یکپارچگی جسمی به عنوان پیامد دوره اورژانس و حاد سوختگی در این پژوهش، در عین حال که نشان دهنده نجات از حادثه سوختگی است؛ به دلیل وسعت معنایی حاصل از ویژ­گی­ها و ابعاد، عوامل مهم و تأثیرگذار دیگر بر پیامد سوختگی در مرحله حاد(۸۷) را نیز در اختیار پژوهشگران و پرسنل درمانی مربوطه قرار می­دهد .
یافته­های این مطالعه همسو با سایر تحقیقات نشان داد، بلافاصله پس ازحادثه، بر حسب شدت سوختگی و عدم توازن داخلی بدن، فرد سوخته برای کسب مجدد این توازن؛ از طریق پاسخ­های ناآگاهانه و آگاهانه، عامل آسیب­رسان را از خود دور می­ کند و در اغلب موارد با کمک افراد در صحنه اعم از بستگان یا سایر افراد به مراکز درمانی منتقل می­گردد (۸۲). با ورود فرد به بیمارستان تلاش پرسنل پرستاری و پزشکی برای کمک به حفظ توازن بین تهدید حیات جسمی و آشفتگی احساسی از طریق پیش ­بینی پاسخ­های التهابی حاد مهم(۱۱۲) و درمان اختلالات موضعی و عمومی (۱۱۳, ۱۱۴) آغاز می­گردد. این یافته با نتایج سایر مطالعات همخوانی دارد چرا که این نوع پاسخ­ها امروزه به خوبی شناخته شده و دراغلب موارد با توجه به سن بیمار و درصد سوختگی قابل پیش ­بینی و درمان است(۱۱۵) .
به دنبال ثبات فیزیولوژیک، اولین اقدام برای حفظ تعادل در عملکرد پوست و پیشگیری از عفونت و سپسیس، درمان موضعی زخم­هاست که با پانسمان­های روزانه آغاز و درصورت عمیق بودن زخم­ها با درمان­های ترمیمی یعنی دبریدمان و گرفت ادامه خواهد یافت. مطالعات دیگر نیز نشان می­دهد، مداخله­ی معمول در زخم­های عمیق شامل تمیز کردن زخم، برداشتن بافت­های مرده و انجام اتوگرفت و آلوگرفت برای پوشاندن پوست است، که منجر به کاهش مدت بستری و کاهش هذینه­ها می­گردد (۸۷)؛ هرچند بر اساس مشاهدات در عرصه در این پژوهش، درمان رایج اتوگرفت بوده و درهیچ موردی از آلوگرفت برای پوشش زخم مصدومین استفاده نمی­ شود. همچنین مراقبت پرستاری از بیماران عموما بر اساس روش­های روتین و سنتی صورت می­گیرد و اساساً فرایند پرستاری جایگاهی در زمینه مورد مطالعه ندارد. به­ طور مثال، در خصوص بررسی و کنترل التیام زخم­ها، روش معمول بررسی و تخمین از طریق مشاهده ظاهر و وسعت زخم است؛ که علی­رغم متداول بودن روشی نامطمئن و مورد نقد است(۸۷).
پوشاندن زخم­ها از طریق گرفت که به منظور بر قراری توازن در عملکرد پوست و سایر اندام­ها صورت می­گیرد درمانی تهاجمی و بسیار طاقت فرسا است (۱۱۶-۱۱۸). به همین دلیل، علاوه بر تعادل جسمی، حفظ تعادل روانی یعنی توازنی بین تهدید ناشی از رنج و عذاب جسمی و احساس آرامش و تسکین نیز مهم است. در این مرحله درد یکی ازمهمترین موانع دائمی و تأثیر­گذار بر تعادل روانی مبتلایان است که برای نجات اندام آسیب دیده تجربه می­ شود(۹۴). لذا تسکین درد عامل مهمی برای تعادل روانی ذکر شده است(۱۱۹). نتایج مطالعه اسفهلان و همکاران همسو با مشاهدات در عرصه نشان داد، به دلیل ناکارآمدی مدیریت درد، بیماران درد شدیدی را در هنگام پروسیجرهای درمانی و درد متوسطی را در هنگام استراحت تجربه می­ کنند(۹۴). این در حالی است که پژوهشگران بر این باورند تسکین ناکافی درد در مراحل اولیه می ­تواند به امتناع کامل بیمار از شرکت در برنامه ­های توانبخشی کوتاه­مدت و طولانی­مدت منجر گردد(۲۳). یافته­های پژوهش نشان داد فراهم سازی شرایط آسودگی برای بیمار و اطمینان دادن به اینکه در امنیت به سر می­برد برای بیماران اهمیت زیادی دارد. همچنین گوش کردن به بیماران و تشویق آنها برای طرح سوالات و نگرانی ­هایشان بسیار کمک کننده است. مطالعات دیگر نیز نشان می­دهد، این عوامل فرایند درمان را هم برای بیماران و هم برای پرسنل درمانی آسان­تر می­سازد(۷).
اتصال به جریان زندگی
یافته­ ها نشان داد، اتصال به جریان زندگی که از طریق توانایی مراقبت از خود، عادت کردن و عادی شدن صورت می­گیرد، سطح دیگری از تعادل است که هدف اغلب برنامه ­های توانبخشی برای بیماران سوختگی است(۷).
با ترخیص از بیمارستان و به مرور زمان قربانیان سوختگی از طریق مکانیسم­های مکان­ یابی که پیش­تر شرح داده شد، از وضعیت جدید خود آگاهی می­یابند و با تداوم برنامه ­های توانبخشی برای دست­یابی به استقلال در عملکرد و توانایی مراقبت از خود تلاش می­ کنند. بر این اساس قربانیان قادرخواهند بود، در فرایند تحمل و شکیبایی تا رسیدن به بهبود نسبی زخم­ها، خروج از درد و عذاب جسمی و بهبود خواب و استراحت، بین تهدیات روحی- روانی - معنوی و آشفتگی ذهنی خودتوازن ایجاد کنند. مطالعات نیز به حفظ دامنه حرکتی و وضعیت مناسب اندام­ها، پیشگیری از جمع شدگی مفاصل(۱۲۰)، تشویق بیمار به حرکت و انجام فعالیت­های روزانه، آموزش(۱۲) و پیشگیری از بافت اسکار (۱۲۱) در این مرحله تأکید نموده ­اند.
به تدریج با کسب استقلال نسبی یا کامل در مراقبت و انجام فعالیت­های روزانه قربانیان با پوشاندن اسکار­ها در جمع حضور می­یابند و با تکاپو و تلاش برای بهتر شدن و دسترسی به یک منبع مالی تلاش می­ کنند. به این ترتیب مواجه مکرر با واکنش­های اجتماعی و توانایی کنترل بر دنیای بیرونی؛ آنها را به شرایط جدید عادت می­دهد. مطالعات نیز نشان داده است که افراد به مرور زمان و در سایه­ی منابع حمایتی به شرمندگی­ ناشی از بدشکلی غلبه می­ کنند(۸۳, ۱۰۳, ۱۰۴). درنتیجه زمینه برای پذیرش وضعیت جدید فراهم می­ شود. در این شرایط آنها قادرند بین تهدید اجتماعی حاصل از سوختگی و آشفتگی­های رفتاری- حرکتی خود توازن ایجاد­کنند، تا به سطح تعادل دیگری یعنی ورود به به جمع و جریان زندگی برسند. با ورود به زندگی معمول آنها توانایی کنترل بر دنیای درونی خود را پیدا می­ کنند و در نتیجه قادر خواهند بود با ورود به جامعه، به زندگی عادی باز­گردند. بازگشت به کار و پیوستن مجدد به جامعه از پیامد­های محوری این مرحله گزارش شده است (۸۷). مطالعات نشان می­دهد زندگی پس از سوختگی، بویژه در سوختگی­های شدید با دشواری زیادی برای سازگاری همراه است، اما با وجود حمایت­ها و نوتوانی صحیح این افراد می­توانند از یک زندگی کامل بهره­مند گردند(۷).
بازگشت به خویشتن
بازگشت به خویشتن بالاترین سطح تعادل است که یک قربانی سوختگی می ­تواند به دنبال تجربه­ گسیختگی جسمی، ذهنی، اجتماعی و پنداشتی ناشی از سوختگی؛ در سایه­ی تفکر و تعمق حاصل از مکان­ یابی در دنیای درونی، بین فردی و بیرونی خود و انتخاب راهبرد­های محافظت از خود به آن دست پیدا کند. بازگشت به خویشتن زمانی اتفاق می­افتد که فرد پس از فاصله گرفتن از احساس رضایت درونی و تعالی خود، دوباره به آن باز می­گردد.
یافته­های حاصل نشان داد که آگاهی و تجربه­ کسب شده در طی فرایند ­مکان­ یابی می ­تواند، زمینه­ ساز یادگیری و رشد برای تعدادی از این افراد باشد. این یافته با نتایج مطالعه آسکای،۲۰۰۹ نیز همخوانی دارد(۲۰). پژوهش­های دیگر نیز با معرفی مفهوم رشد پس از حادثه^[۱۰۱] این یافته را مورد تأیید قرار داده­اند(۱۲۲).
در حالی که هدف اغلب برنامه ­های توانبخشی بازگرداندن فرد به جریان معمول زندگی است(۲۳). یافته­های دیگری در این مطالعه نشان داد، تعدادی از قربانیان علی­رغم بازگشت به شرایط طبیعی زندگی، اما همواره از یک احساس نارضایتی درونی و عدم کفایت رنج می­برند. احساسی که اجازه برقراری توازن بین ارزش­های تهدید شده و رضایت از زندگی را به فرد نمی دهد. به عبارتی دیگر چنین فردی علی­رغم بازگشت به جامعه و زندگی معمول نتوانسته است به «خویشتن خویش» باز گردد. این یافته نشان می­دهد، قربانیان سوختگی ممکن است، تا سالیان سال علی­رغم داشتن زندگی معمولی و بازگشت به نقش­های قبلی هنوز به این سطح از تعادل دست نیابند، پیامدی که باید مد نظر تمامی دست اندرکاران تیم مراقبت و توانبخشی سوختگی قرار­گیرد.
بر این اساس قربانیان سوختگی برای دست­یابی به بالاترین سطح تعادل در زندگی خود علاوه بر توانایی بازگشت به جامعه و نقش­های قبلی، باید توانایی بازگشت به خویشتن را نیز کسب کنند. لذا این مطالعه با معرفی مقوله «تعادل» ضمن توجه و تأیید پیامد­های معرفی شده قبلی(۸۷) مفهوم تازه­ای را برای بررسی پیامد­های روانی- اجتماعی قربانیان سوختگی فراهم می­نماید.
در این قسمت تلاش گردیده، با مقایسه­ تئوری­­های مرتبط و مقولات استخراج شده از مطالعه حاضر به وضوح بیشتری در خصوص مفاهیم و ساختار نظریه ارائه شده، دست یابیم.
الف) تئوری جامع پاسخ به تهدید تمامیت خود
بر اساس مطالعه مورس،۱۹۹۷ که با روش فرا تحلیل کیفی صورت گرفت، صرف نظر از اینکه شروع بیماری­ها حاد یا مزمن، تهدید کننده یا غیر تهدید کننده­ حیات بوده و پیش آگهی متفاوتی داشته باشند، الگو­های پاسخ دهی به تهدید تمامیت خود اشتراکات قابل ملاحظه­ای دارند. وی بر اساس این اشتراکات ۵ مرحله­­۱) آمادگی؛ ۲) گسیختگی: شکیبایی برای بقا؛ ۳) شکیبایی برای زندگی: تقلا برای بدست آوردن مجدد خود؛ ۴) رنج کشیدن: تقلا برای ترمیم خود و ۵) یادگیری برای زندگی با خود تغییر یافته(۴۲)، شناسایی کرد.
در پژوهش حاضر ۵ مرحله حادثه­ی سوختگی، انتقال و بستری شدن، ترخیص و ورود به منزل، بازگشت به اجتماع و جامعه، بازگشت به خویشتن مشخص گردید که در گذر از این مراحل قربانیان به دنبال تجربه­ گسیختگی خود از طریق فرایند مکان­ یابی به تعادل دست می­یابند (جدول۱-۵).